Maak kennis met Jenifer en haar zoon Dyano van 10. Wat begon als een simpel idee van Dyano, geïnspireerd door zijn, helaas overleden, oma – een geliefde ondernemer in Tegelen – groeit nu uit tot een droom die de buurt Nieuw-Steyl dichter bij elkaar kan brengen: een buurtcamping. Samen met vriendjes bedacht Dyano het plan en Jenifer, samen met een groepje andere moeders, heeft het omarmd. Komende zomer hopen ze deze droom waar te maken.
Jenifer vertelt:
“Uiteindelijk zou ik graag een blijvende ontmoetingsplek in onze buurt willen, waar mensen elkaar leren kennen en ondersteunen. Op Nieuw-Steyl ontbreekt zoiets nu. Zeker in een buurt waar verschillende culturen samenleven, is het belangrijk om elkaar te begrijpen en te helpen. Een buurtcamping zou een prachtige eerste stap zijn om eenzaamheid tegen te gaan en verbinding te creëren.”
De buurtcamping heeft niet alleen een sociaal doel, maar staat ook symbool voor samenwerking en saamhorigheid. Daarom heeft Jenifer het initiatief aangemeld bij Groeikr8, een platform dat buurtprojecten ondersteunt en verbindt.
Wat betekent Groeikr8 voor Jenifer en haar buurtcamping?
“Groeikr8 biedt ons de kans om te leren van andere initiatieven en hun ervaringen. Iedereen brengt iets unieks mee vanuit zijn of haar achtergrond. Dat is ontzettend waardevol. Bovendien is het een mooie kans om in contact te komen met andere inwoners van Venlo die ook mooie plannen hebben voor hun buurt. Wie weet wat we in de toekomst voor elkaar kunnen betekenen.”
Voor Jenifer is het vooral belangrijk om handvatten te krijgen om samenwerking in de buurt te versterken. “Ik wil leren hoe we samen onze ideeën tot een succes kunnen maken. En misschien, op de lange termijn, kunnen we werken aan een vaste ontmoetingsplek in de buurt. Maar voor nu begint alles met de buurtcamping – een initiatief dat hopelijk voor veel nieuwe verbindingen zorgt!”
Heb jij ook een mooi idee voor jouw buurt of dorp?
In 2025 starten we met deze editie van Groeikr8. Hiervoor is aanmelden nog mogelijk! Interesse? Of wil je meer weten? Klik hier! We nemen graag contact met je op.
Een voedselbos midden in het centrum van Velden
Een openbaar voedselbos midden in het centrum van Velden. Je moet er maar op komen. Een bijzonder plan waar een net zo’n origineel idee achter schuilt. Een ontmoetingsplek voor jong en oud, waar je kunt leren over het produceren en genieten van duurzame producten. Klinkt dat niet spannend? Dat ís het wel. Want heb je weleens gehoord van een Uiensoepboom of de Pawpaw (winterharde indianenbanaan). Niet? Moet je tóch eens gaan kijken.
Altijd al een natuurmeisje
Marjolein (31 jaar) is een ‘natuurmeisje’. Altijd al geweest. ‘Ik ben buiten het dorp Velden opgegroeid aan de rand van het bos. We hadden thuis een moestuin dus de band met en de liefde voor de natuur kreeg ik van huis uit mee, die werd als het ware met de paplepel ingegoten.’ Ze volgde de opleiding ‘Voeding & Gezondheid.’ Al in haar studententijd ontstaat het idee voor het voedselbos. Inmiddels werkt ze voor het IVN als projectleider natuureducatie daarnaast is ze jong-leren-eten makelaar. ‘Dat doe ik in de regio zuid in Brabant en Limburg. In beide provincies kom ik op dit terrein met allerlei mooie initiatieven en mensen in aanraking. De verbinding als vrijwilliger voor het Veldens Voedselbos is dan snel gemaakt.’
Doorzettingsvermogens en een beetje geluk, zo kregen wij deze bijzondere plek
Het heeft even geduurd voordat we de plek midden in het centrum de onze mochten noemen. Er gingen nogal wat gemeentelijke processen aan vooraf. We hadden het geluk dat een van onze vrijwilligers ons hierbij (vanwege haar vastgoedachtergrond) kon helpen. Dat heeft uiteindelijk deze bijzondere plek opgeleverd. Er wonen mensen om het voedselbos heen dus er is sociale controle. Kinderen spelen er maar er wordt niets moedwillig kapot gemaakt. Uiteindelijk willen we dat de mensen komen plukken en elkaar ontmoeten maar er moeten nog een paar stappen worden gemaakt.
Doel van het initiatief
Het doel van het voedselbos-project is om iedereen op een laagdrempelige manier kennis te laten maken met gezonde en duurzame voeding en hiervan te genieten.
We willen handreikingen bieden waarmee mensen aan de slag kunnen. Bijvoorbeeld je tuin vergroenen. Mensen bewuster maken hoe ze dat in de praktijk zouden kunnen brengen. Voor ons betekent dat laten zien wat we in het voedselbos hebben. Kleine stappen kunnen al invloed hebben op bijvoorbeeld je boodschappen. Iedereen is daarbij welkom van jong tot oud. Van basisschoolkinderen, ouderen (toekomstig woon-zorgcomplex) en iedereen daartussen.
Groeikr8
Hoe trekken we nieuwe vrijwilligers aan? Met deze vraag kwamen we naar Burgerkracht Limburg en voor ons de reden om mee te doen aan Groeikr8. In de in de loop der jaren hebben we een vaste groep vrijwilligers om ons heen verzameld. Het zijn mensen die het fijn vinden om één keer per maand met zijn allen buiten bezig te zijn. Een vaste club die nog steeds mag groeien. Door Groeikr8 hebben we onze werkwijze kritisch onder de loep gelegd. Dat gaf een hele andere wending aan ons verhaal. We hebben inzichten vergaard die we van tevoren niet bedacht zouden hebben. Waarom het bijvoorbeeld lastig kan zijn om je bij ons aan te sluiten. De huidige club is op elkaar ingespeeld. Voor buitenstaanders daarom juist misschien lastiger om aan te haken. Vrijwilligers willen bovendien weten wat er van ze wordt verwacht. Dat proberen we nu nóg duidelijker te maken op onze website. We zijn natuurlijk niet elke dag bezig in het Voedselbos. Als mensen langskomen treffen ze daar niet altijd iemand voor een praatje. We komen op dit moment maar één keer per maand bij elkaar. Het zijn zaken die we beter op elkaar willen laten aansluiten. Dat is nog even een zoektocht. We hebben nu al een duidelijker beeld van wat in huis hebben, wat ieders taak en rol is en wat/wie we nog zouden kunnen gebruiken. Er is een steviger structuur neergezet. Nu zijn nu zijn we toe aan de volgende stap: ‘het binnenhalen van nieuwe mensen’. Daarnaast zijn we ons bewuster van de verschillende soorten vrijwilligers. Jongeren sluiten vaker aan maar meestal niet voor vast. Onze vaste kern is veelal gepensioneerd en heeft tijd. De lossere schil is dus jonger, werkt en heeft minder tijd. Niet iedereen is altijd beschikbaar maar als je een grotere groep hebt om mee af te wisselen zou mooi zijn. Nu komt er te veel op de vaste vrijwilliger neer.
Wat we hebben opgestoken
We gaan anders te werk. Bij de workshops en trainingen konden we onze vragen kwijt. De uitwisseling met de andere initiatieven, bij elkaar langsgaan en het uitwisselen van tips is leerzaam. Van tevoren was ik daar sceptisch over, maar we hebben er veel aan gehad. Iedereen weet waar je tegenaan loopt. Toch is het overal weer net iets anders. De tips die we konden gebruiken hebben we ingezet voor onze vrijwilligersgroep. Sommige dingen lopen daardoor een stuk beter dan voorheen. In een voedselbos zie je elkaar een stuk minder vaak dan je misschien zou verwachten. In de winter bijvoorbeeld zie je elkaar een hele tijd niet. Toch wil je iedereen betrokken houden, want anders raak je nieuwe vrijwilligers snel weer kwijt. Nu spreken we daarom ook tussentijds af. Drinken we samen koffie om toch die band te blijven houden. Mensen hebben daar behoefte aan; iets waar we voorheen niet aan hebben gedacht. Voor het hele jaar zijn er data geprikt, zodat iedereen weet wat we gaan doen en wanneer.
Plannen voor de toekomst
‘Lokaal heeft het voedselbos echt wel impact. Ik geloof in kleinschaligheid. Je hebt de meeste invloed op je eigen omgeving. Het is belangrijk om daar te beginnen. Hoe we het voedselbos dichter bij de mensen hebben kunnen brengen is voor ons waar het om gaat. Er valt nog veel te leren, ook voor ons hoor! We hebben nog genoeg ideeën die we willen uitrollen. Het maken van naambordjes bijvoorbeeld bij de verschillende bomen en gewassen, of een informatiebord over het bos en wat zich daarin bevindt. Wat er staat en wat je er mee kunt doen. Het is leuk om mensen daarmee te prikkelen! Vooral kinderen voelen een soort ‘eigenaarschap’, als ze iets hebben geplant. Ze ervaren het gevoel dat ze ergens aan hebben bijgedragen wat ertoe doet. Want daar begint het mee!’
José en Pieter krijgen het idee als ze langs een openluchttheater fietsen. Beiden zijn enthousiast. Zoiets willen ze ook opzetten. Een onderbuikgevoel waar ze naar luisteren. José is opgegroeid op een kampeerboerderij. Als kind leert ze hoe leuk het is wanneer je uit je comfortzone wordt gehaald. Goed voor je creativiteit en ontwikkeling. Dát wil ze kinderen én volwassenen laten meemaken. Ze hebben er de ruimte voor. Midden in de natuur maken ze een speelse, magische plek waar je je kunt uitleven. Een kleinschalig project, dat uit het hart van mensen komt. Het programma is afwisselend. Alles mag en kán gebeuren. Van theateroptredens, muziek van eigen bodem, poppenkast, pizza bakken, houtbewerking, graffiti, droppings, houtbewerking tot een circus.
Het Kernteam
De twee initiatiefnemers vormen samen met Heidi Jacobs en Simone Loozen het kernteam van de Cultuurtuin. Ze delen hun ideeën met Simone en Heidi. Ompraten is niet nodig want ze zijn meteen enthousiast. En zij niet alleen. Een vaste kring gepassioneerde vrijwilligers helpt mee. Het initiatief ontstond uit een ideaal: ‘Kinderen moeten kind kunnen zijn.’ Bij ons krijg je iets moois aangereikt wat je verder kunt ontwikkelen of misschien zelf hebt onthouden uit je eigen kindertijd. Vanaf het begin was er veel enthousiasme voor ons project en nog steeds want we groeien!
Plezier en vrijetijdsbesteding
Het kernteam deelt een levensvisie. Een gezamenlijke kijk op het leven. We kennen elkaar al lang. Voor ons is het gemakkelijk om samen te werken, want we weten van elkaar hoe we zijn. Dat laten we aan de buitenwereld zien: zo willen we het, zo doen we het, zo hebben we plezier! Het spreekt mensen aan dus ja, het werkt.
Geen plan hebben is ook een plan
Wordt er dan niets concreet gepland? Er wordt even hartelijk gelachen. “Dat hebben we geprobeerd. Bij ons werkt dat niet. We laten het vooral gebeuren vanuit het doen. We zijn ooit gestart via het programma: ‘Samen voor de Buurt’. Met hulp van de RegioBank Beringe is een crowdfunding voor de buurt opgestart. Zes weken lang hebben we iedere week een andere activiteit opgezet. Daarvoor hadden we een plan nodig. In grote lijnen is dat de basis van wat we nog steeds doen. Het verschil is dat dingen nu meer spontaan ontstaan. In het begin organiseerden we alles zelf. Dat doen we nog steeds, maar andere mensen denken nu met ons mee. Ze komen spontaan met ideeën, waardoor onze rol niet alleen organiserend, maar vooral faciliterend wordt. Natuurlijk is er weleens een spanningsboog tussen plannen en de praktijk. Maar het echte ‘regelen’ gebeurt op het moment dat we samen zijn. Omdat de omgeving meedoet gaat het bijna organisch. Je merkt na verloop van tijd wat je nodig hebt. Iedereen vindt bijna automatisch een weg. Zeker nu we al een poosje actief zijn. Het ‘laten stromen en vooral niet moeten’ gaat ons goed af. Het hoeft ook niet perfect te zijn.
Het Tutti Frutti bos – ‘Het leven is pas echt leuk als je meedoet’
Met de donaties uit de crowdfunding is onder andere het Tutti Frutti fruit- en notenbos aangelegd. Jong en oud heeft meegeholpen om dit bos aan te planten. Dat is op zich al een activiteit. “Het lijkt ons heerlijk om straks in de buitenlucht samen te genieten van zelfgemaakte lekkernijen. Van fruit en noten die je zelf mag oogsten en verwerken. Kookworkshops geven, want de oogst is uiteindelijk bedoeld voor mensen in de regio. Je mag ervan genieten als je wilt én meedoen aan activiteiten”.
Groeikr8 en ‘de wet van de vrije voeten’
Ons initiatief werd uitgekozen om mee te doen. We kregen Leike Peeters als inspirerende coach en ontvingen een boost aan informatie. Hierdoor leerden we (nog) beter samen te werken en ons doel scherper te krijgen. Weten wat je in huis hebt, je bewust zijn van wat er ontbreekt en waar dus nog behoefte aan is. Zoals afwisselend leiding nemen, maar ook kunnen delegeren en dan achterover durven leunen”.
‘De wet van de vrije voeten’
“Voorheen waren we gefixeerd op hoe we vrijwilligers aan moesten trekken, hoe we met ze moesten omgaan. Dat doen we niet meer. We doen het zoals we het zelf voor ogen hebben. Mensen die met ons mee willen doen komen vanzelf, en gaan weer als ze het niet meer mee willen doen. ‘De wet van de vrije voeten’ zo noemt José dat.
De controle kunnen loslaten. Dat is iets wat Groeikr8 ons duidelijk heeft gemaakt”.
Een geschenk uit de hemel
“Onlangs is hier in de buurt een COA-locatie geopend. De mensen die hier wonen raakten betrokken bij onze activiteiten en helpen nu mee in de tuin of helpen met opzetten en opruimen van voorstellingen en workshops. Daarin zijn ze heel actief. In de Cultuurtuin komen verschillende nationaliteiten bij elkaar. Wanneer je van alles samendoet voelt het meer en meer als één cultuur omdat er verbinding ontstaat met de Nederlandse cultuur. Ze denken ook met ons mee. Vertellen hun eigen verhalen bij de wereldkaart en bieden internationale dans- en kookactiviteiten aan. Een geschenk uit de hemel – voor hen, maar ook voor ons – dat ze hier terecht zijn gekomen.Misschien heeft het zo moeten zijn…
Diabetes+ is een vrijwilligersorganisatie voor de verbetering van de kwaliteit van leven voor mensen met type 1 diabetes. Sinds de oprichting in 2020 is Diabetes+ zich een vangnet voor zowel patiënten als hun omgeving, waaronder partners, ouders, vrienden, behandelaars, en werkgevers.
Vanuit intrinsieke motovatie is Diabetes+ opgezet door Loes, Cas en Wietske. Ze misten alle 3 een soort vangnet rondom type 1 diabetes. Een plek waar je terecht kan als je het even niet meer weet. Waar je educatie ophaalt en je leert omgaan met dalen. Ze merkten dat je heel erg veel hulp kunt krijgen van ervaringsdeskundigen en dus van andere mensen met type 1 diabetes. Loes, die op haar twintigste de diagnose kreeg, vertelt: “Het duurde tien jaar voordat ik voor het eerst in contact kwam met iemand anders die ook diabetes had. Toen voelde ik me niet meer alleen.” Dit besef leidde tot de oprichting van een plek waar lotgenoten elkaar kunnen ontmoeten, educatie kunnen ontvangen en leren omgaan met de dagelijkse uitdagingen van deze chronische aandoening.
De kracht van Diabetes+ ligt in de ervaringsdeskundigheid. Mensen met type 1 diabetes staan dagelijks voor maar liefst 180 beslismomenten, van insulinedosering tot aanpassingen bij sport of andere activiteiten. “Ik zie mijn zorgverlener maar één uur per jaar, de rest van de tijd doe ik het zelf. In nieuwe levensfases, zoals bij een zwangerschap of het beoefenen van een nieuwe sport, heb ik meer aan mensen die hetzelfde hebben meegemaakt dan aan mijn zorgverlener. Dat is de kracht van ervaringsdeskundigheid.” Vertelt Loes.
Diabetes+ is landelijk actief en bereikt zelfs mensen in België. Wat begon met drie oprichters, is inmiddels uitgegroeid tot een netwerk van honderd vrijwilligers die helpen bij het beheer van de website, sociale media, en het organiseren van evenementen. Cas richt zich op marketing en financiën, Wietske op educatie en social media vanuit haar 25 jaar ervaring in de diabeteszorg, en Loes coördineert de evenementen en fondsenwerving.
De deelname aan de adoptie module was een bewuste keuze voor Diabetes+. “We werden benaderd door Burgerkracht Limburg, die vond dat onze deelname waardevol zou zijn,” vertelt Loes. Voor Diabetes+ biedt deze module een kans om de waarde van hun peer-to-peer educatie wetenschappelijk te laten onderzoeken. Dit kan hen niet alleen steun bieden richting zorgverleners, maar ook richting beleidsmakers en subsidieverstrekkers. “Het zou ons helpen om te laten zien dat het niet alleen ons gevoel is, maar dat er daadwerkelijk onderzoek naar gedaan is en dat het waardevol is.”
Daarnaast ziet Diabetes+ de adoptie module als een kans om toekomstige zorgprofessionals te laten kennismaken met de kracht van ervaringsdeskundigheid. “Ik denk dat het belangrijk is om de toekomstige beroepskrachten in aanraking te laten komen met de mensen voor wie ze het doen. Je kunt niet alles uit een boek leren; dat leer je pas echt als je met mensen in gesprek gaat en de praktijk ervaart.”
Diabetes+ hoopt dat hun deelname bijdraagt aan het vergroten van het bewustzijn rondom type 1 diabetes en dat het studenten inspireert om ook in hun toekomstige werk te kiezen voor iets waar ze vol voor willen gaan. Zoals Loes zegt: “We zouden hier nooit mee kunnen stoppen, want diabetes stopt ook niet met ons.”
Bekijk hier de website van Diabetes+
In Maastricht bevindt zich het COC Limburg, een organisatie die zich met hart en ziel inzet voor de queer* community. Zo organiseren zij allerlei bijeenkomsten en informatieavonden om de community te ondersteunen. Het COC Limburg is niet zomaar een organisatie; het is een plek waar mensen samenkomen, steun vinden en zich thuis voelen. Vrijwilligers zijn het kloppende hart van deze organisatie, die elke dag werkt aan het uitbreiden en verbeteren van haar diensten.
Een van de initiatieven van COC Limburg is ‘Queer Care‘, een hulploket speciaal voor (queer)jongeren. Bij Queer Care zitten geleerden met een achtergrond in psychologie. Het zijn dus echt professionals waar je je vragen aan stelt. Tijdens de coronaperiode merkten we dat veel jongeren met vragen zaten, maar door de beperkingen konden ze niet makkelijk bij elkaar komen voor steun. Om hierop in te spelen, werd een onlinechatfunctie opgezet waar jongeren op bepaalde tijden terecht konden met vragen over onderwerpen als genderidentiteit en seksualiteit. Deze onlineservice groeide al snel uit tot een fysieke plek in Maastricht waar jongeren op specifieke dagen en tijden binnen kunnen lopen met hun vragen.
Het is geweldig om te zien hoe Queer Care is uitgegroeid tot een belangrijk steunpunt voor jongeren. In het begin zagen we slechts een enkeling binnenkomen, maar inmiddels zien we dat steeds meer jongeren de weg naar ons weten te vinden. Dit gaat wel met up en downs. Soms komen er 5 jongeren op een dag, terwijl er weer niemand komt op een andere dag.
De manier waarop mensen bij Queer Care terechtkomen, varieert. Soms weten hulpverleners het nummer van het COC Limburg te vinden en bellen ze om hulp te vragen. Andere keren sturen mensen zelf een e-mail of komen ze persoonlijk langs met hun vragen. De organisatie heeft ook goed contact met het AZC, wat helpt om asielzoekers die behoefte hebben aan steun door te verwijzen naar Queer Care. ‘We hopen in de toekomst nog meer samenwerkingen op te bouwen met maatschappelijke organisaties en huisartsen.’ Huisartsen kunnen niet alles weten, en dat is ook niet nodig. We willen de bekendheid bij huisartsen én maatschappelijke organisaties omtrent Queer Care vergroten. Zodat maatschappelijke organisaties en huisartsen weten dat jongeren met hun vragen bij ons terecht kunnen.
Het COC Limburg doet mee aan de adoptie-module van Burgerkracht om toekomstige beroepskrachten en studenten bewuster te maken van wat er speelt binnen de queer community. We willen dat toekomstige werknemers begrijpen wat er binnen de queer community speelt, zodat ze deze kennis in hun werkveld kunnen toepassen. Het is belangrijk dat er geen onwetendheid meer is.
Het doel van de deelname aan de adoptie-module is duidelijk: meer mensen bereiken en de zorg bieden die nodig is. We hopen dat Queer Care een overbruggingspunt wordt tussen de wachtlijsten en professionele hulp. Er zijn lange wachtlijsten voor mensen die in transitie willen gaan, en in de tussentijd kunnen ze bij ons terecht om hun hart te luchten en vragen te stellen.
Het COC Limburg ziet een toekomst waarin ze nog meer mensen kunnen helpen en de drempels kunnen verlagen voor degenen die hulp nodig hebben. We weten dat er echt wel meer mensen zijn die behoefte hebben aan Queer Care. Maar hoe kunnen we de drempel verlagen om die mensen toch bij ons te krijgen?
Het is een kwetsbaar onderwerp, en er zijn veel verschillende meningen over. Maar als studenten hiermee aan de slag gaan, toont dat respect en betrokkenheid bij een kwetsbare groep.
Het COC Limburg blijft zich inzetten voor de queer community, met als doel een veilige haven te bieden voor iedereen die dat nodig heeft.
*queer = een overkoepelende term voor mensen die homo, lesbisch, biseksueel, transgender, non-binair, intersekse en/of aseksueel zijn. Het is een term die mensen gebruiken om aan te geven dat ze niet heteroseksueel zijn en/of zich niet identificeren met de traditionele genderrollen.
Voor de vijfde keer organiseerde De Stichting Kracht uit Kwetsbaarheid in Sittard-Geleen de GGz Inspiratieweek
Het thema van 2024 ‘Openheid en vertrouwen’
Van 25 t/m 28 maart waren op diverse locaties verschillende activiteiten te bezoeken.
Op woensdag 27 maart was dat het geval bij Burgerkracht Limburg waar een 10-tal kleinschalige workshops werden gehouden. Diverse onderwerpen die tot de verbeelding spraken werden onder de aandacht gebracht. Het animo was groot, de workshops werden druk, maar vooral enthousiast bezocht door zowel (ex-)cliënten, hun naasten, familieleden/mantelzorgers en professionals. Ook docenten, studenten en andere geïnteresseerden waren ruimschoots vertegenwoordigd.
Samen in gesprek; op zoek naar een betere verbinding en spoedig(er) herstel
Vanuit verschillende perspectieven werd openhartig gesproken over psychische kwetsbaarheid en de problemen die daarmee gepaard gaan. Het ontbreken van effectieve oplossingen heeft een grote impact op cliënten en hun naasten. Hierover samen in gesprek gaan – vaak ondanks geschonden vertrouwen – is een moeilijke uitdaging die coördinator Sandra Kervel en haar team niet uit de weg is gegaan.
Ze probeerden juist een weg te zoeken om bétere contacten te bewerkstelligen. Geen gemakkelijke taak, want het vinden van een goede hulpverlener blijkt voor veel mensen moeilijk en lijkt soms eerder op een toevalstreffer.
Stigmatisering, gebrek aan het hanteren van de menselijke maat, het gevoel niet serieus genomen te worden; het passeerde allemaal de revue. Er werd gepleit voor normalisering; niet alles onnodig ingewikkeld maken en vooral blijven luisteren naar elkaar.
En dát gebeurde in ieder geval bij de workshops. Het samenzijn, de momenten van herkenning, ontmoetingen en gesprekken werden overduidelijk gewaardeerd en maakte dat er met een tevreden gevoel kon worden teruggekeken op deze dag.
“Ik werk graag met mensen die gaan voor kwaliteit, die zich willen inzetten voor goede dingen!”
In mijn werk ben ik altijd al bezig geweest met ontwikkelen en vernieuwen. Ik help mensen bij verschillende projecten maar vooral projecten in de zorg en het sociale domein. Maar ik hoef niet persé kennis te hebben van de branche waarmee ik werk. Ik help mensen door te laten zien waar ze goed in zijn of waar iemand juist hulp bij kan gebruiken. Ik ben van nature rustig. Ik neem tijd om goed te luisteren en mensen individueel te bevragen. Ik probeer samenhang te creëren, laat gas terugnemen als het nodig is of moedig juist aan om meer op de voorgrond te treden. Op die manier starten we samen een zoektocht naar wat de groep nodig heeft om een project te laten slagen. Iedereen heeft zo zijn eigen talenten en als je die verschillende talenten kunt combineren dan werkt het. Op die manier help ik initiatiefnemers op weg. Daarbij kijk ik ook naar de behoefte van de klant en de haalbaarheid van wat ze willen realiseren.”
Burgerkracht Limburg en Groeikr8
Initiatiefnemers op weg helpen. Dat is precies wat Geert gaat doen bij de pilot van Burgerkracht Limburg: Groeikr8. Limburgers die een goed idee hebben bijvoorbeeld om de leefbaarheid in hun wijk of regio te vergroten krijgen de kans om met hun initiatieven en elkaar aan de slag te gaan. Dat gebeurt in vier fysieke sessies en vier online vraagbaak sessies onder leiding van Geert. In acht maanden tijd worden acht startende of lopende initiatieven samengebracht. Het programma start op 1 september 2023 en loopt tot en met april 2024.
“Mensen die twijfelen wil ik vooral aansporen om mee te doen. Ga de uitdaging aan! Samen kunnen we veel bereiken en je kunt je nog inschrijven! “
“Ik geloof in het benutten van passie en talent. Juist dàt maakt initiatieven mooi, leuk en vergroot de slagingskans van het project”.
Hoe ga je de initiatieven enthousiasmeren die meedoen aan Groeikr8?
Voor het project Groeikr8 wordt tijd uitgetrokken. De kracht voor dit project komt van mensen uit de samenleving. Creatieve mensen hebben vaak goede ideeën maar vinden het soms moeilijk om de in ideeën in stappen uiteen te zetten. De bedoeling is om samen te werken met verschillende partijen door creatieve co-creatie. Ik geloof in het benutten van passie en talent. Juist dàt maakt initiatieven mooi, leuk en vergroot de slagingskans van het project. Uiteindelijk moeten ze straks zelfstandig verder kunnen. Het is een gezamenlijk leerproces waarbij het prachtig is om te zien wat mensen meestal al in korte tijd kunnen neerzetten.”
Welke waarde kunnen initiatieven meenemen om projecten te verduurzamen?
Bij initiatieven wordt tegenwoordig gelet op duurzaamheid. Maar in dit geval is het minder concreet. Als iets werkt kun je het doorgeven aan een nieuwe generatie zodat het niet verloren gaat. Iets kan zich voortzetten, verder ontwikkelen of een andere vorm krijgen.
Als mensen aan het einde van het traject het gevoel hebben dat ze het zelf kunnen dan word ik blij. Want dat betekent dat ik in mijn rol ben geslaagd!
Biografie Geert
Geert is 55 is jaar en woont samen met zijn vrouw Jolanda in Venlo. Op zijn achttiende startte hij met de opleiding verpleegkunde en kwam in de verstandelijke gehandicaptenzorg terecht waar hij werkte bij Dichterbij en Stevig. “Prachtig werk! Ik doe het nog wel op parttimebasis. Het is leuk om te doen.” Toch ging zijn pad ook een hele andere kant op. Sinds 2015 is hij zelfstandig, maar vooral trotse, ondernemer van zijn eigen bedrijf: ‘SAMEN EEN Innovatie’.
“Ik kwam er pas later achter hoe belangrijk ik het vind om van tijd tot tijd nieuwe dingen te doen. Daar krijg ik energie van!”
Tot 2000 was hij begeleider behandeling. Daarna groeide hij door tot projectleider, programmaleider en beleidsmedewerker. Hij rondde de opleiding HBO-verpleegkunde, de Master Management en Innovatie af en is gecertificeerd Voort facilitator. “Ik werkte als beleidsmedewerker toen ik door grootschalige reorganisatie de kans kreeg om de organisatie te verlaten. Dat was voor mij hèt moment om te doen wat ik al een hele tijd wilde doen. Het volgen van mijn droom: starten met een eigen bedrijf”. In de tijd dat Geert zijn nieuwe bedrijf opstartte kwam hij in aanraking met het landelijk netwerk: “Gave Dingen Doen.” Een netwerk van enthousiaste en bekwame facilitators die met elkaar én de gemeenschap de verbinding aangaan.
Sociale duizendpoot maar bovenal een vrije geest
Marjos Papen, 64 jaar is een levenslustige, sociale duizendpoot uit Venlo. Als activiteitenbegeleidster werkte ze 26 jaar voor groepen dementerende ouderen. Op muzikaal vlak is ze creatief, speelt ze piano, gitaar en gaf ze muziekles. Daarnaast runde ze haar eigen praktijk als natuurgeneeskundig therapeut. Ze doet aan drama, gaf kindervoorstellingen en is nog steeds actief als ‘simulatiepatiënt’ bij ‘De Gildeopleidingen’. Tegenwoordig is ze voorzitter en secretaris van scootmobiel stichting: ‘VSC Mijn Scoottie’. “Het kwam op mijn pad, eigenlijk is het een verlengstuk van wat voorheen mijn beroep was.”
“Van globetrotter, vrije vogel naar ‘Scoottie’. Mijn leven ging totaal om. Nu gaat het goed met me maar ik ben uit een diep dal gekomen”
Voorheen was ik een gezonde globetrotter, een vrije vogel. Ieder jaar ging ik, als het koud was erop uit. Lekker een maand naar Azië, Vietnam, Cambodja, Thailand en India. Ik regelde wat op de bonnefooi, keek wel waar ik uitkwam. Vrijheid! Achteraf ben ik blij dat ik dat allemaal gedaan heb. Want dat veranderde toen ik tien jaar geleden plots ziek werd. Een riedel van ellende achter elkaar. Door een vernauwing van de buikslagader, kreeg ik een broekprothese. Die prothese werd mijn redmiddel maar was ook het begin van alle ellende. Het ging fout, maar dat werd niet meteen onderkend waardoor ik blijvende schade/neuropathie opliep. Een half jaar later kreeg ik acuut longfalen, ernstig COPD met nog maar 28% longfunctie, een vertraagde schildklier, een melanoom én de ziekte van Lyme. Allemaal in drie jaar tijd. “Voor mijn gevoel was ik weggevaagd uit mijn eigen leven.”
“Ik leefde niet meer de eerste jaren na mijn ziek zijn; tenminste dat gevoel had ik”
Wat me overkomen is was heftig. Je moet je hele toekomstbeeld bijstellen. Dat duurde jaren. Uiteindelijk heb ik na therapie van een goede psychiater mijn leven weer opgepakt. Zij leerde me kijken naar de dingen die ik nog wel kon. Daarna ben ik weer op reis gegaan. Dichter bij dit keer. Noorwegen en Zweden. Ik moest mijn gevoel van eigenwaarde weer terugkrijgen. Dat is goed gelukt!
“Ik schaamde me dood toen ik voor de eerste keer op ‘dat ding’ ging zitten”
Bij de longfysio trof ik iemand die tegen me zei: Je kunt amper bewegen en lopen. Doe jezelf een plezier en vraag een scootmobiel aan. Maar dat wil je niet horen. Uiteindelijk liet ik me ompraten en heb ik via het Wmo-loket een aanvraag gedaan. Toen de scootmobiel werd afgeleverd heb ik zó zitten janken, dat wil je niet weten. Want dat doet iets met je hoor. “Ik schaamde me dood toen ik voor de eerste keer op ‘dat ding’ ging zitten.” Ik wilde helemaal niet op zo’n scootmobiel. Maar wat rest je, als je nog maar 20 meter kunt lopen. Toen ik daarna met ‘het ding’ de natuur in ging en mijn actieradius groter werd ging de knop om. Ik kon er weer zelf op uit, zag weer bomen, ik was buiten…
Mijn zelfstandigheid kreeg ik terug, Dat gun ik anderen ook. Het zaadje voor “Mijn Scoottie” werd geplant.
Stichting “Mijn Scoottie”
De club is opgericht omdat veel mensen moeite hebben om het huis te verlaten. Dàt willen we veranderen ook aI lopen we tegen nóg zoveel belemmeringen aan, zoals bezuinigingen op accu’s en het moeizaam verwerven van geldelijke middelen. Omdat je beperkt bent hoeft niet alles vóór je beslist te worden want we zijn niet gek! Als je ziek bent en je staat er alleen voor ga je er niet op uit. Je raakt geïsoleerd, wordt eenzaam. Individueel helpen we mensen die niet durven te rijden. Onze deelnemers zijn regelmatig ziek, allemaal zijn we beperkt, maar we blijven met elkaar in verbinding en houden contact. In de winter weekenden zijn er spellenmiddagen. In de zomer maken we ieder weekend samen tochten van ca 25 km door het mooie Limburgse en Duitse landschap. Iedere week is er op dinsdagmiddag in De Tuit achter mijn huis koffie / thee en iets lekkers. Een belangrijke ontmoetingsplek voor een vast treffen waar alle info gegeven wordt qua Gemeente, WMO, Medipoint en ook uitwisselingen over wat men heeft mee gemaakt bv met bezoeken artsen. Maar ook veel humor! Zo doen we 25 maart voor de derde keer mee aan “Venloop Walk &Wheels.” Naast de wandelaars doen ook wíj mee. Dát is pas integratie en dáár gaan we voor. Mensen die normaal nergens meer komen rijden dan met z’n vijftienen door de velden.
Als je ons dan ziet… supergaaf! Daarvan krijg ik altijd weer tranen in mijn ogen. In 2019 deden we bij Burgerkracht Limburg mee aan ‘EmPOWER je initiatief’. Het Huis van de Wijk c.q. bewonersondersteuners Venlo Zuid heeft ons geholpen met de opstart in 2018. Het geld dat we hebben gewonnen ging in de pot. Als we als scootties toeren gaan we ook wat drinken op een terras, maar dat kan niet iedereen betalen. Dus dat komt dan uit de pot, want iedereen moet kunnen meedoen!
Toekomstplannen en dromen? Legio!
Lang niet iedere COPD-patiënt is hetzelfde. Ik zou graag meer landelijk bekendheid geven aan de verandering die je ondergaat als je fysiek beperkt wordt voor de rest van je leven. Lezingen? Tv-programma’s? Een boek? Meer begrip in de samenleving dat mensen op een scootmobiel allemaal hun vaak heel verdrietige verhaal hebben. Nee niet zielig zijn, maar wel recht hebben op meer begrip. Ik wil me ook hard maken bij de overheid dat de scootmobiel een status krijgt die door het hele land hetzelfde is en dat het als een volwaardig en veilig vervoersmiddel wordt beschouwd met dezelfde snelheid als de fiets (15 km). En dat er officiële scootmobielinstructeurs verplicht worden. Dat we het niet verdienen om altijd maar neergezet te worden als a-socialen die door de stad crossen. Daarnaast helpen we andere scootmobielclubs door het uitwisselen van ervaringen. En als ik dan héél stout ben denk ik stiekem aan een tocht door Zuid-Nederland langs B&B’s naar mijn zoon in Rotterdam of zelfs Benidorm (heel toegankelijk voor scootmobiels). Wie weet…
Enthousiaste jongen met de wil om anderen te helpen
Joey is 20 jaar en woont begeleid in een woonvorm bij Pergamijn. “Ik ben een enthousiaste jongen. Soms ben ik een beetje te druk. Dat vind ik zelf want ik heb ADHD. Dan denk ik achteraf weleens: moest ik me daar nu weer zo druk over maken? Ik heb een leerachterstand en ook wel eens een kort lontje maar dat gebeurt alleen als ik te weinig slaap. Meestal niet hoor, en dan sta ik voor iedereen klaar!
Bij mij kun je terecht als je je hart wil luchten. Als je gewoon eens met iemand wilt praten van mens tot mens. Dat is soms best moeilijk want lang niet iedereen heeft iemand om mee te praten. Buiten mijn vader, moeder en grootouders had ik ook niemand. Uit ervaring weet ik hoe rot je je daarbij kunt voelen. Als je dat gevoel herkent dan kun je bij mij terecht.”
Er niet echt bij horen is keihard, dat doet pijn; daar wil ik iets aan doen
Bij Joey komt de wil om te helpen vanuit zijn hart want hij kent het gevoel om er niet bij te horen maar al te goed. Dat begon op jonge leeftijd vanaf de lagere school.” Ik werd gepest, en niet zo’n beetje ook. Ik vertelde het aan leerkrachten en zelfs aan vertrouwenspersonen maar er werd bedroevend weinig mee gedaan. Om niet te zeggen niets. Dat zou niet mogen. Ik werd gepest omdat ik anders was en later ook vanwege mijn geaardheid. Ik voelde me eenzaam en raakte erdoor in een depressie. Het duurde drie jaar voordat ik daar zelf uit wist te komen. Dat moet toch anders kunnen. Zaken als scheidingen, problemen thuis, racisme, discriminatie en geloof zijn hoofdbrekens voor veel jongeren. Mijn raad: probeer het niet allemaal zelf op te lossen maar praat er met anderen over dat helpt!
Werken bij Vidar maar straks ook als vrijwilliger bij @ease
“Ik werk bij leerwerkbedrijf Vidar in Sittard in het restaurant van de gemeente. Hier kan ik ‘beschut’ werken in een klein team. Dat werkt voor mij want het betekent dat ik – wanneer het te druk is – me terug kan trekken, dan ga ik even naar buiten. Daarna is het weer goed en ga ik verder. Het is een fijne, afwisselende baan in de catering. Soms werk ik in de keuken, dan weer in de bediening. Werk geeft me structuur en bovendien hou ik van koken dus dat is mooi meegenomen.”
Meedoen en de uitdaging aangaan
Je geeft aan niet van drukte te houden. Toch ging je de uitdaging aan om via Burgerkracht Limburg mee te doen aan het Social Lab en BeYOUng. Je durfde zelfs in het openbaar intieme verhalen te delen met een groep jongeren. Hoe rijm je dat? “Ja, maar dat is heel iets anders, dan overvalt het me niet. Daar heb ik van tevoren goed over nagedacht, dan weet ik wat ik ga zeggen en dan lukt het me wel. Ik heb een boodschap en die ik wil delen. Dat doe ik op mijn eigen Joey manier want ik geloof dat mensen daar iets aan kunnen hebben. Mijn boodschap gaat over het belang van liefde en vriendschap. Wat het betekent als je iemand hebt die je kunt vertrouwen. Om sorry te durven zeggen bij ruzies en daar vooral niet te lang mee wachten. Daarmee maak je dingen alleen maar groter dan ze zijn en daar heb je niks aan. Iedereen mag zijn wie hij is ook al verschilt dat van de grote groep. Daarom word ik ook vrijwilliger bij @ease. Ik ga een training volgen om me nog beter te kunnen inzetten. Bij @ease kun je je anoniem en veilig je verhaal kwijt. Er is altijd iemand die een luisterend oor biedt en het schept geen verplichtingen.
Hoe kunnen jongeren die met je willen praten je vinden?
“Ja, dat is een goeie. Nou, straks dus bij @ease maar ook via Burgerkracht Limburg wil ik blijvend mijn steentje bijdragen.”
Waarom is het voor jou belangrijk om met jongeren in contact te blijven?
Omdat ik denk dat het kan helpen. Ik heb een leuke, praktische tip. Aan jullie de keuze om er al dan niet aan mee te doen. Als je een rotdag hebt gehad schrijf het op en vernietig het erna. Verscheur, verbrand of versnipper het. Het doel hiervan is om de op de slechtste momenten gedachten letterlijk te vernietigen. Daarnaast schrijf je minstens één positief ding op. Maar deze schrijfsels bewaar je. Hoe dat een jaar vol en pak het er weer bij, lees het terug. Misschien brengt het je wat.
Hakan Ortak – een jongerenwerker die verbindt
Als je iets doet, doe het met passie anders heeft het geen zin…
Hakan is 49 jaar en al meer dan 12 jaar jongerenwerker bij Synthese. Hij heeft Turkse roots, maar voelt zich ook een echte Limburger. Uit Venray, want dáár is hij geboren en getogen. Met zijn vrouw Eda heeft hij twee kinderen: Kaan en Ela. In het weekend helpt Hakan zijn vrouw Eda in haar specialiteitenrestaurant. Ze hebben beiden een passie. Voor Eda is dat koken en voor Hakan het helpen van jongeren. Vooral diegenen die niet gezien dreigen te worden. Hun leven weer op de rails te krijgen en een toekomst opbouwen. Dat is zìjn ding. Hoe? Door vooral goed naar ze te luisteren en ze serieus te nemen. Samen kijken naar wat kan. Soms lukt dat door ze een baan te geven in het restaurant van Eda. Een mooie combi toch?
Be YOUng – Jongeren koken voor ouderen
“Op het event Be YOUng van Burgerkracht Limburg vertelde ik over het project ‘Jongeren koken voor Ouderen’. Ouderen krijgen een maaltijd waaraan een activiteit is gekoppeld. Die maaltijd wordt gemaakt en geserveerd door jongeren. Ze worden daarbij begeleid door vrijwilligers. Jong en oud ontmoeten elkaar op deze bijzondere manier. Dat helpt tegen de eenzaamheid waar ouderen vaak mee kampen. De jongeren leren bij dit project om te koken, te plannen en samen te werken. Een win-win situatie. Het streven is dat dit wekelijks gaat gebeuren, dat ouderen op termijn mee gaan koken en vrijwilligers het project uiteindelijk zelfstandig voortzetten.”
Denken buiten de lijntjes kan soms veel opleveren
Jij maakt je hard voor talentontwikkeling bij jongeren. Vertel er eens iets over. “Klopt. Dat komt vaak door toeval tot stand. Zo ontmoette ik bij een inloopavond Oussama Tajjiou. We raakten in gesprek over school. Daar werd hij absoluut niet serieus genomen. Hij kreeg de kans niet om zichzelf te ontwikkelen. Hoe hard hij dat ook probeerde. Hij zocht hulp bij leerkrachten en probeerde erover te praten, maar behalve een hoop frustratie en onzekerheid leverde het niets op. Hij zou een te laag niveau hebben en kreeg niet de mogelijkheid om te participeren in zijn eigen ontwikkeling. Hij werd hierdoor belemmerd en bleef in een spiraal hangen. Hij kreeg niet de kans van school om zichzelf te ontplooien. Hierdoor waren er weinige mogelijkheden voor hem. Hij raakte voornamelijk gefrustreerd dat hij niet serieus werd genomen en niet gebruik kon maken van zijn krachten. Toch voelde hij intuïtief dat hij meer kon en met hulp van Hakan bewees hij ook dat hij het wèl kon. Maar er ging een onnodig lange en moeizame weg aan vooraf. Die leidde van helemaal onderaan de ladder naar het mbo- en het hbo waar hij nu met succes een opleiding tot lerarenopleiding volgt. Tevens is hij nu ook werkzaam als docent en coach binnen het mbo, hij begrijpt de doelgroep door zijn verleden helpt hij studenten door hen wel een eerlijke kans te bieden in de maatschappij. De gebeurtenissen die hij in het verleden heeft meegemaakt, heeft ervoor gezorgd dat hij het onderwijs in is gegaan. Hij wil graag de doorslag maken om kwetsbare jongeren te ondersteunen, hij begeleidt hun individueel in hun persoonlijke route en investeert in de relatie met studenten. Tevens heeft Oussama de afgelopen jaren niet stilgezeten, hij heeft een eigen beveiligingsbedrijf opgericht genaamd ‘Solar Security’ hiermee ondersteunt hij jongeren in het behalen van hun mbo-diploma en biedt ook een baan en doorgroeimogelijkheden voor kansarme jongeren. Volgens Oussama is het motto van zijn bedrijf niet alleen om veiligheid aan particulieren te garanderen en waarborgen. Maar ook een bedrijf dat de talenten van jongeren prikkelt en uitdaagt. Uiteindelijk gelooft hij in de kracht van jongeren, zij zijn tot slot ‘‘de toekomst’’ het zijn ruwe diamanten die nog geslepen moeten worden. Eenmaal geslepen dan komen de talenten tot zijn echte recht. Dit had ook heel anders kunnen aflopen. Of dat te voorkomen is? Dat is een moeilijke vraag. In dit geval ben ik naar diezelfde school teruggegaan. We hebben erover gesproken. Nú zijn ze trots op de groei die Oussama heeft doorgemaakt, maar daar hebben ze zelf geen aandeel in gehad. Ik probeer hen dat niet te verwijten maar juist bespreekbaar te maken en bewustzijn te creëren zodat er in de toekomst beter mee om wordt gegaan.
Soms moet je ook op je gevoel durven afgaan en denken: “Dit zou kunnen lukken. Laten we het proberen!”
De maatschappij is verhard. Jongeren lijken minder gezien te worden. Er is onwil, onbegrip maar ook faalangst. Men is bang om risico te lopen of verantwoordelijkheden aan te gaan. Dat is een zwaktebod. Natuurlijk kunnen dingen minder goed uitpakken en moet je proberen risico’s te vermijden. Zelfs met de beste intenties gaat het ook wel eens mis maar dan heb je het wèl geprobeerd. Er is een teveel aan opgelegde wet- en regelgeving. Beperkingen te over. Maar soms moet je ook op je gevoel durven afgaan en denken: “Dit zou kunnen lukken. Laten we het proberen!”
Lijntjes uitgooien
Opvoeden is altijd een issue, maar bij veel kinderen uit gebroken gezinnen lukt dit niet. De problemen zijn breed en complex. Dan hebben ze andere mensen nodig die helpen. Er wordt gauw door één oordelende bril gekeken maar zo simpel is het niet. Als hulpverlener moet je creatief zijn. “Ik liep eens in de avond eens langs een speeltuin. Daar zaten jongeren te blowen. Ik erop af, maar ze hadden al meteen die blik in hun ogen van: ‘laat ons met rust’. Dat doe ik dan ook. Ik vertel alleen wie ik ben, wat ze aan mij kunnen hebben en waar ze me kunnen vinden. Zes maanden erna staat er dan ineens een jongen bij het restaurant voor de deur. Ik herkende hem niet eens meer. Maar hij herinnerde zich mij nog wel. Suïcidaal, maar gelukkig is het ook met hem goed gekomen. Dat gebeurt natuurlijk niet altijd.”
Jongeren zijn vaak al bij zoveel instanties geweest. Steeds opnieuw moeten ze hun verhaal vertellen en worden ze van hot naar her verwezen. Een mens die ze diep in de ogen kijkt en hulp aanbiedt.
Dat werkt vaak veel beter.
