Betere verwijzing en duidelijke regelgeving maken een wereld van verschil!
“Als je geen uitweg meer ziet waar vind je dan de hulp die je zoekt? Bij wie kun je dan aankloppen? Waar kun je terecht?”
Michelle kreeg op haar 19e haar eerste kind maar een half jaar na de geboorte liep haar relatie stuk. Samenwonen met de vader werd daardoor onmogelijk, en ze moest op zoek naar andere woonruimte. Terug naar haar ouders was slechts een tijdelijke optie. Ze bivakkeerde daar op de bank en de verstandhouding met haar ouders was op dat moment gecompliceerd. Een onhoudbare situatie voor de langere termijn. Bij wie kun je aankloppen voor hulp? Waar kun je terecht? Een hele zoektocht die Michelle aan den lijve meemaakte. Door de ervaring die ze hiermee op deed wil ze nu andere jongeren, die tegen complexe of onduidelijke regelgeving aanlopen helpen, door zich als vrijwilliger in te zetten bij Speaking Minds en de Escaperoom.
“Wees blij dat je niet onder een brug hoeft te slapen” Aankloppen bij de gemeente is niet direct een vanzelfsprekendheid. Dat weet ik nu”
“Ik klopte aan bij de gemeente en legde mijn situatie uit. Ik vertelde dat ik een kindje van acht maanden had en weer naar school zou gaan maar geen woonruimte had. Ik zat met mijn handen in het haar en wist niet waar ik het moest zoeken. Op een hele botte manier kreeg ik nul op ‘t rekest: ‘Wees blij dat je niet onder een brug hoeft te slapen, maar ouders hebt waarbij je terecht kunt.’ Dat werd daar letterlijk zo gezegd.” Ze is er nog boos om. Waarom niet gewoon doorverwijzen naar instanties die wél kunnen helpen? Een manco in de dienstverlening, maar vooral onnodig cru. Ze heeft het er nu over met professionals. Achteraf bleek dat die betreffende gemeente nota bene een jongerenconsulent in huis had die had kunnen helpen. “Inmiddels ben ik op de hoogte dat je ouders tot je 21ste verantwoordelijk voor je zijn. Niet de gemeente, niet de overheid maar je ouders. Daar had ik toen geen idee van. Maar dan nog? Wat als dat niet lukt? Mijn boodschap: investeer in een betere doorverwijzing. Geef aan waar mensen terecht kunnen. Luister naar ze en probeer open te staan. Als ze even de moeite hadden genomen om het uit te leggen was het waarschijnlijk allemaal niet zo moeizaam gegaan.”
Hulp uit onverwachte hoek
Een docente op school die met me begaan was verwees me naar de schooldecaan. Die heeft me geholpen en begeleid bij het aanvragen van een woning. Ze hielp me bij het regelen van administratieve zaken die gelden voor een 18-plusser en met het organiseren van babyspullen. Iemand die praktisch met je meedenkt, want ik had in eerste instantie niks. De reguliere moeder- en kindopvang zat nog voor maanden vol. In mijn wanhoop ben toen naar een blijf-van-mijn-lijf huis gegaan hoewel ik destijds zelf vond dat daar eigenlijk niet hoorde. Toch waren er uiteindelijk genoeg problemen in de relatie (onveiligheid) waardoor ik wel mocht komen. Dat betekent wel dat je geen enkel contact meer hebt met de buitenwereld. Niet naar buiten gaat. Er worden boodschappen voor je gehaald. Ik had me wel al ingeschreven voor een woning via Thuis Limburg en uiteindelijk mocht ik onder toezicht kijken of ze me digitaal iets hadden gestuurd. Dat was het geval en zelfs op redelijk korte termijn. Ik had geluk gehad en was de koning te rijk…
Save the Children en Speaking Minds
Via Save the Children werd ze ambassadeur bij Speaking Minds. Als vrijwilliger is Michelle (inmiddels al 7 jaar) verbonden aan Speaking Minds. Jongeren vertellen hier wat ze nodig hebben, denken mee en adviseren bij lokaal en gemeentelijk beleid. Tijdens het traject bij Speaking Minds leren jongeren hoe beleid tot stand komt en op welke wijze ze hun stem kunnen laten horen. De gemeente kan dan bekijken wat zij in de praktijk kunnen doen om hen beter te helpen. Minder afstand, betrokkenheid en laagdrempeligheid is wat Michelle bepleit. Dat kan een hoop ellende voorkomen.
Op deze manier wordt gezocht naar een goede, praktische invulling van beleid die jongeren helpt. Als Michelle vrij heeft sluit ze zoveel mogelijk bij activiteiten aan. Als ze werkt lukt dat niet. Voorheen raakte ze hierdoor in een spagaat, wilde te veel ballen in de lucht houden. Daar is ze zich nu van bewust, want ze raakte erdoor in een burn-out. Momenteel is ze bezig met re-integreren. Ze moet keuzes maken in wat ze doet en is voornemens om minder uren te gaan werken.
BE YOUng en de Escaperoom
Als spreker nam Michelle deel aan de jongerenavond ‘Be YOUng’ van Burgerkracht Limburg waar ze ook luisterde naar verhalen van andere jongeren. Bij Burgerkracht Limburg deelt ze regelmatig haar ervaringsverhaal en is ze betrokken bij de ontwikkeling van de Escaperoom. Daar wíl en blijft ze enthousiast aan meewerken omdat ze het van belang vindt. Het is haar passie geworden. Ze haalt er energie uit. Iets wat ze van tevoren nooit had kunnen bedenken. “Het brengt me iets. Ik kan iets voor anderen betekenen en voel me eindelijk in mijn kracht staan. Professionals geven aan van mijn input te leren. Dat voelt goed en ik voel me daardoor eindelijk serieus genomen. Op waarde geschat”.
Momenteel is Michelle is 26 jaar oud en werkzaam als onderwijsassistent basisonderwijs in Epen. Ze heeft twee kinderen van respectievelijk 4 en 7 jaar en verwacht begin augustus haar derde kindje. De zorg/opvang voor haar kinderen deelt ze samen met haar ex-partner, haar ouders en kinderopvang. Dat is nog een heel gepuzzel want in principe werkt Michelle nu nog fulltime en blijft ze het belangrijk vinden om tijd te besteden in haar werk als vrijwilliger.
“Maak wat waardeloos leek weer waardevol!”
“Zonder empathisch vermogen kún je dit werk helemaal niet doen”
Wiel Schoenmaekers is 67 jaar. Sinds enkele maanden is hij met pensioen, maar daarom niet minder actief. Integendeel! Afkomstig uit Heerlen woont hij tegenwoordig met veel plezier in hartje Weert. “Zonder empathisch vermogen kún je dit werk helemaal niet doen!”, zegt hij. De cliënt tegenover me is de beginsituatie, het uitgangspunt. Vanuit zijn verhaal gaan we samen aan de slag
“Ik feliciteer de cliënt die hier voor hulp komt”
“Proficiat!”, zeg ik als een cliënt hier voor de eerste keer komt. “Waarmee?”, wordt dan vaak verbaasd gereageerd. “Nou… je bent in beweging gekomen om iets aan je situatie te doen. Dát alleen al is pure winst. Elk klein stapje is er ééntje in de goede richting. Jij hebt zojuist een begin gemaakt!”
En dan komt het verhaal. Daar ga ik dan eens goed voor zitten en luister zonder waardeoordeel want iedereen is het waard om er te zijn. Het rugzakje, gevuld met alles wat hij of zij heeft meegemaakt gaat open. Het is fijn als ik dan mijn levenservaring en ervaringsdeskundigheid op het gebied van sociale zekerheid – met name op het gebied van ziekte- en arbeidsongeschiktheid – kan inzetten om te helpen. Ik kan mensen begeleiden, iets voor ze betekenen. Ik vang hun signalen op en kijk waar ik van toegevoegde waarde kan zijn. Op zich is dat alleen al een hele hoop om mee te dealen. Daar moet je nauwkeurig mee omgaan. De kwaliteitslat ligt bij mij hoog. Ik leg daardoor weleens druk op mijn nog ‘lerende’ collega’s, maar het is nodig want het luistert nauw.
“Niets doen past niet bij mij”
De laatste vijf jaar van mijn ‘werkzame’ leven was ik reïntegratieadviseur en beleidsmedewerker bij Maasgroep. Ik heb ik toen veel contact gehad met het UWV, met name in de Oostelijke en Westelijke Mijnstreek. Daar heb ik veel van opgestoken. Die kennis komt me nu, als spreekuurhouder, goed van pas. Helaas hield het bedrijf op te bestaan en kwam ik op mijn 62ste op straat te staan. Maar niets doen past niet bij mij. Toen ik een advertentie van Burgerkracht Limburg zag langskomen, waarin ze een spreekuurhouder in Weert konden gebruiken ben ik daar direct op afgestapt. Die vacature was mij op het lijf geschreven. Ik kreeg er meteen een ‘warm’ gevoel bij. Op die manier kwam ik terecht bij René Suijkerbuijk van de Pijler bij Burgerkracht Limburg. Inmiddels doe ik dit werk alweer vier jaar met veel plezier en voldoening.
“Een rustige start, dat is nu heel anders; men weet ons meer en meer te vinden we zijn dus goed bezig”
Het Platform Sociale Zekerheid Weert e.o. is op 1 september 2019 gestart. De start was rustig. Om het Platform onder de aandacht te brengen hebben we foldertjes laten drukken die ik met de fiets ben gaan bezorgen. Vermeld stond wat wíj voor mensen kunnen betekenen. Bij de opening van het Platform hebben we ook direct de gemeente uitgenodigd. We hebben duidelijk verteld dat we niet in hun vaarwater zitten wat betreft de participatiewetgeving, maar wél denken samen te kunnen optrekken. Dát was een schot in de roos en dat heeft geresulteerd in een goede samenwerking. Want naast het helpen van individuele mensen, is het opbouwen van een goed netwerk van groot belang. We zijn met velen in verbinding en worden goed gevonden door o.a. maatschappelijk werk, Schulddienstverlening Gemeente Weert en de Zorggroep. Dat we goed bereikbaar zijn – we hebben een geweldige ruimte in het oude stadhuis – helpt daarbij. Schulddienstverlening Gemeente Weert zit bij ons op dezelfde gang. Korte lijnen dus. Hoe mooi wil je het hebben? Ook overleggen we regelmatig met andere spreekuurhouders in Limburg met een juridische achtergrond.
Goed om te weten
Wij geven desgevraagd advies en inlichtingen op het gebied van werknemersverzekeringen en toeslagen. Vaak blijkt dat mensen die met ziekte en regelgeving te maken krijgen onvoldoende op de hoogte zijn van hun rechten en plichten. Wij geven voorlichting (ook aan groepen) leggen het uit maar uiteindelijk beslist iemand altijd zelf welk pad hij wil bewandelen.
Over Wiel Schoenmaekers
Oorspronkelijk is Wiel afkomstig uit het basisonderwijs, waar hij 21 jaar als onderwijzer en schooldirecteur werkte. Hij maakte een overstap naar de ICT-wereld, waar hij werkte als consultant maar ook als leraar ICT. Wiel is loyaal, toegewijd en nauwkeurig. Hij heeft bovendien een sterk analytisch vermogen en kan processen inzichtelijk beschrijven. Hij is een teamspeler maar bovenal een mensen mens.
“Eigenlijk had ik alles; maar ik weet nu; zo heb je alles, en zo heb je niks.”
Tim Wollendorf is 43 jaar en woont met zijn zoon van 11 en dochter van 14 in Geleen. Van huis uit is hij bakker. “Vroeger leidde ik een heel ‘normaal’ bestaan. “Eigenlijk had ik alles”, vertelt Tim. “Ik leefde een zorgeloos bestaan. Ik had een gezin, een goedbetaalde baan en kon me op jonge leeftijd van alles permitteren. Een koopwoning met zwembad, een auto, vakanties noem maar op. Dat het zomaar kan veranderen had ik nooit kunnen bedenken, Maar dat het iedereen kan overkomen, dát heb ik zelf aan den lijve ervaren. Zo heb je alles, en zo heb je niks.”
Je belandt in een nachtmerrie en zie daar maar weer eens uit te komen
Soms maak je in je leven dingen mee waardoor alles op zijn kop komt te staan. Het brengt je zó uit balans dat je de volledige controle kwijtraakt en niet meer weet waar je het zoeken moet. Als je naast die persoonlijke misère in de ‘buitenwereld’ ook nog eens tegen een muur van onbegrip en complexe regelgeving stuit, ervaar je onmacht. Dan gaat het helemaal mis. Je belandt in een ongekende nachtmerrie. Kom daar maar weer eens uit!
“Een dak boven je hoofd, een boterham op tafel. Dat klinkt simpel maar is het lang niet altijd.”
Tim’s huwelijk strandt. Een nieuwe relatie, waaruit zijn zoon wordt geboren, loopt op een heftige manier spaak. Moeder blijkt ernstige psychische problemen te hebben en is totaal niet in staat om voor het kind te zorgen. Tim wijst instanties hier meerdere malen op maar wordt niet gehoord. De zorg voor het kind wordt – ondanks zijn tegenwerpingen – aan de moeder toevertrouwd. Met alle gevolgen van dien. Een onverantwoorde, gevaarlijke thuissituatie ontstaat. Het gaat helemaal mis. Tim moet veel ballen in de lucht houden. Een onmogelijke zaak, waardoor hij zijn huis en uiteindelijk ook zijn baan verliest. De relatie houdt geen stand en Tim moet de woning, die op zijn naam staat, verlaten. Hij raakt diep in de schulden. Maar het allerergste is dat hij het voogdijschap over zijn zoon niet krijgt. Ondanks het feit dat hij al vanaf zijn geboorte voor het kind zorgt. Op een gegeven moment heeft hij zelfs helemaal geen inkomen meer en wordt voor korte tijd dakloos. Uiteindelijk wordt het kind toch bij de moeder weggehaald en zijn zoon wordt ondergebracht bij een pleeggezin. Hoe krijg je je leven dan weer op de rails? Waar moet je beginnen en wie helpt je daarbij? Tim besluit ervoor te knokken.
Zorg in Nederland een complexe zaak: ‘daar word je goed wanhopig van’
”Mijn kinderen zijn voor mij het belangrijkste in mijn leven. Die wil ik bij me hebben, ervoor zorgen. Maar dat gaat niet zomaar vanzelf. Vooral niet als je een man bent. Vrouwen hebben op dat gebied een andere status. De hulpverlening is ook aan allerlei regels gebonden. Ik heb met veel tegenwerking moeten dealen. Daar word je goed wanhopig van en dan laat je jezelf ook niet van je mooiste kant zien. Dat praat ik niet goed, maar het gebeurt. Met als gevolg dat ik nog erger in de problemen kwam. Psychische zorg, bureau Jeugdzorg, de hele ambtenarij heb ik voorbij zien komen”. Gelukkig kwam mijn zoon terecht bij een goed opvanggezin. Tim heeft daar nog steeds contact mee. “Ik moest een gezonde thuissituatie creëren en daar is heel wat voor nodig”. Hij moest maar eens gaan bewijzen dat hij voor zijn zoon kon zorgen. Er cursussen voor volgen. Bewijzen dat hij het ook daadwerkelijk aankan. Cursussen volgen zoals: Hoe ga je met een huilbaby om? Een agressietraining en nog een paar. Van alles heb ik doorlopen. Gelukkig lukte me dat goed. Ook moest er een veilige woonomgeving komen. Dat is me uiteindelijk gelukt. Ik kon een huisje naast mijn moeder huren, ooms tantes neven en nichten waren bereid om – indien nodig – te helpen. Je moet een degelijk vangnet hebben. Ik ben als vrijwilliger voor een bedrijf bij een zwembad gaan werken. Daar ga ik drie dagen in de week met veel plezier naar toe. Het is een fijne werkomgeving waar ik gewaardeerd word en waar ik me nuttig voel. Ik vind het leuk om met mensen te werken. Momenteel werk ik niet meer in loondienst want is dat is niet te combineren met de zorg voor te mijn kinderen. Die is tamelijk complex. Er is veel aan de hand. En mijn eerste prioriteit blijven mijn kinderen. Daarna zie ik weer verder.”
“Ben eerlijk over jezelf. Verzin geen smoesjes om jezelf in een beter daglicht te zetten”
“Wat ik mensen in een soortgelijke situatie wil meegeven? Vertel het eerlijke verhaal, leg het uit. Dan wordt er eerder met je meegedacht om samen tot een oplossing te komen. Soms moet je slikken, af en toe ja en amen zeggen. Maar probeer dingen los te laten en probeer vooral niet uit emotie te reageren. Dat was mijn valkuil. Ik zit inmiddels bij een klantenpanel van de Kredietbank om met anderen ervaringen uit te wisselen. Wat gebeurt er als je in de schuldsanering terecht komt? Wat zijn verbeterpunten? Ik probeer aan te geven waar je tegen aan kunt lopen als je bijvoorbeeld je huis kwijtraakt. Ook al woon je er zelf niet meer, àlles wat er gerepareerd of veranderd moet worden – ook al hoef je jezelf niets te verwijten – komt voor jouw rekening. Van slotenmaker tot allerlei aanpassingen waarvan je geeneens weet hebt, jíj draait ervoor op. Want het huis staat op jóuw naam. En dat wordt allemaal bij de schulden die je al had, opgeteld. Ik ken mensen die in eenzelfde soort ellende zitten als ik. Die verwijs ik naar mijn bewindvoerder want zij heeft me goed geholpen en kan dat misschien ook voor anderen doen. Bij Burgerkracht Limburg gaan we kijken hoe ik mijn verhaal kan inzetten om anderen te helpen. Ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is om je open te stellen, daar moet je eerst je schaamte voor overwinnen. Als ik daarbij kan helpen zou dat mooi zijn.”
Sociale duizendpoot maar bovenal een vrije geest
Marjos Papen, 64 jaar is een levenslustige, sociale duizendpoot uit Venlo. Als activiteitenbegeleidster werkte ze 26 jaar voor groepen dementerende ouderen. Op muzikaal vlak is ze creatief, speelt ze piano, gitaar en gaf ze muziekles. Daarnaast runde ze haar eigen praktijk als natuurgeneeskundig therapeut. Ze doet aan drama, gaf kindervoorstellingen en is nog steeds actief als ‘simulatiepatiënt’ bij ‘De Gildeopleidingen’. Tegenwoordig is ze voorzitter en secretaris van scootmobiel stichting: ‘VSC Mijn Scoottie’. “Het kwam op mijn pad, eigenlijk is het een verlengstuk van wat voorheen mijn beroep was.”
“Van globetrotter, vrije vogel naar ‘Scoottie’. Mijn leven ging totaal om. Nu gaat het goed met me maar ik ben uit een diep dal gekomen”
Voorheen was ik een gezonde globetrotter, een vrije vogel. Ieder jaar ging ik, als het koud was erop uit. Lekker een maand naar Azië, Vietnam, Cambodja, Thailand en India. Ik regelde wat op de bonnefooi, keek wel waar ik uitkwam. Vrijheid! Achteraf ben ik blij dat ik dat allemaal gedaan heb. Want dat veranderde toen ik tien jaar geleden plots ziek werd. Een riedel van ellende achter elkaar. Door een vernauwing van de buikslagader, kreeg ik een broekprothese. Die prothese werd mijn redmiddel maar was ook het begin van alle ellende. Het ging fout, maar dat werd niet meteen onderkend waardoor ik blijvende schade/neuropathie opliep. Een half jaar later kreeg ik acuut longfalen, ernstig COPD met nog maar 28% longfunctie, een vertraagde schildklier, een melanoom én de ziekte van Lyme. Allemaal in drie jaar tijd. “Voor mijn gevoel was ik weggevaagd uit mijn eigen leven.”
“Ik leefde niet meer de eerste jaren na mijn ziek zijn; tenminste dat gevoel had ik”
Wat me overkomen is was heftig. Je moet je hele toekomstbeeld bijstellen. Dat duurde jaren. Uiteindelijk heb ik na therapie van een goede psychiater mijn leven weer opgepakt. Zij leerde me kijken naar de dingen die ik nog wel kon. Daarna ben ik weer op reis gegaan. Dichter bij dit keer. Noorwegen en Zweden. Ik moest mijn gevoel van eigenwaarde weer terugkrijgen. Dat is goed gelukt!
“Ik schaamde me dood toen ik voor de eerste keer op ‘dat ding’ ging zitten”
Bij de longfysio trof ik iemand die tegen me zei: Je kunt amper bewegen en lopen. Doe jezelf een plezier en vraag een scootmobiel aan. Maar dat wil je niet horen. Uiteindelijk liet ik me ompraten en heb ik via het Wmo-loket een aanvraag gedaan. Toen de scootmobiel werd afgeleverd heb ik zó zitten janken, dat wil je niet weten. Want dat doet iets met je hoor. “Ik schaamde me dood toen ik voor de eerste keer op ‘dat ding’ ging zitten.” Ik wilde helemaal niet op zo’n scootmobiel. Maar wat rest je, als je nog maar 20 meter kunt lopen. Toen ik daarna met ‘het ding’ de natuur in ging en mijn actieradius groter werd ging de knop om. Ik kon er weer zelf op uit, zag weer bomen, ik was buiten…
Mijn zelfstandigheid kreeg ik terug, Dat gun ik anderen ook. Het zaadje voor “Mijn Scoottie” werd geplant.
Stichting “Mijn Scoottie”
De club is opgericht omdat veel mensen moeite hebben om het huis te verlaten. Dàt willen we veranderen ook aI lopen we tegen nóg zoveel belemmeringen aan, zoals bezuinigingen op accu’s en het moeizaam verwerven van geldelijke middelen. Omdat je beperkt bent hoeft niet alles vóór je beslist te worden want we zijn niet gek! Als je ziek bent en je staat er alleen voor ga je er niet op uit. Je raakt geïsoleerd, wordt eenzaam. Individueel helpen we mensen die niet durven te rijden. Onze deelnemers zijn regelmatig ziek, allemaal zijn we beperkt, maar we blijven met elkaar in verbinding en houden contact. In de winter weekenden zijn er spellenmiddagen. In de zomer maken we ieder weekend samen tochten van ca 25 km door het mooie Limburgse en Duitse landschap. Iedere week is er op dinsdagmiddag in De Tuit achter mijn huis koffie / thee en iets lekkers. Een belangrijke ontmoetingsplek voor een vast treffen waar alle info gegeven wordt qua Gemeente, WMO, Medipoint en ook uitwisselingen over wat men heeft mee gemaakt bv met bezoeken artsen. Maar ook veel humor! Zo doen we 25 maart voor de derde keer mee aan “Venloop Walk &Wheels.” Naast de wandelaars doen ook wíj mee. Dát is pas integratie en dáár gaan we voor. Mensen die normaal nergens meer komen rijden dan met z’n vijftienen door de velden.
Als je ons dan ziet… supergaaf! Daarvan krijg ik altijd weer tranen in mijn ogen. In 2019 deden we bij Burgerkracht Limburg mee aan ‘EmPOWER je initiatief’. Het Huis van de Wijk c.q. bewonersondersteuners Venlo Zuid heeft ons geholpen met de opstart in 2018. Het geld dat we hebben gewonnen ging in de pot. Als we als scootties toeren gaan we ook wat drinken op een terras, maar dat kan niet iedereen betalen. Dus dat komt dan uit de pot, want iedereen moet kunnen meedoen!
Toekomstplannen en dromen? Legio!
Lang niet iedere COPD-patiënt is hetzelfde. Ik zou graag meer landelijk bekendheid geven aan de verandering die je ondergaat als je fysiek beperkt wordt voor de rest van je leven. Lezingen? Tv-programma’s? Een boek? Meer begrip in de samenleving dat mensen op een scootmobiel allemaal hun vaak heel verdrietige verhaal hebben. Nee niet zielig zijn, maar wel recht hebben op meer begrip. Ik wil me ook hard maken bij de overheid dat de scootmobiel een status krijgt die door het hele land hetzelfde is en dat het als een volwaardig en veilig vervoersmiddel wordt beschouwd met dezelfde snelheid als de fiets (15 km). En dat er officiële scootmobielinstructeurs verplicht worden. Dat we het niet verdienen om altijd maar neergezet te worden als a-socialen die door de stad crossen. Daarnaast helpen we andere scootmobielclubs door het uitwisselen van ervaringen. En als ik dan héél stout ben denk ik stiekem aan een tocht door Zuid-Nederland langs B&B’s naar mijn zoon in Rotterdam of zelfs Benidorm (heel toegankelijk voor scootmobiels). Wie weet…
Ieder kind verdient een veilig en liefdevol thuis. Helaas is dat voor veel kinderen in Nederland niet zo. Het doel van ‘de Week van Het Vergeten Kind’ is dat al deze kinderen zich gehoord en gezien voelen, zij op een stabiele plek wonen en zich positief kunnen ontwikkelen. Veel kinderen die onveilig opgroeien voelen zich vergeten. Het is belangrijk dat zij gezien en gehoord, maar ook begrepen worden en de mogelijkheid krijgen om hun stem te laten horen. Wanneer je de ander echt kunt zien kun je ook veel beter aansluiten op wat nodig is en kan een kind leren en groeien. CARE-FREE heeft tools ontwikkeld en geeft onder andere gastlessen om deze kinderen een stem te geven. Dat er een speciale week is om extra aandacht te vragen voor deze kinderen dragen wij, Burgerkracht Limburg en CARE-FREE, dan ook een warm hart toe!
Gastlessen op de basisschool
Naomy Rojnik en Silvano Rojnik geven onder andere gastlessen over CARE-FREE op de basisschool. “We willen in deze week daar zijn waar het om draait en dat is vooral bij de kinderen en jongeren zelf. Dit doen we niet alleen deze week, maar het hele jaar door. We vinden dit altijd belangrijk.”
Maak het bespreekbaar!
“We maken iedere gastles mee dat 1 of meerdere kinderen na de les een situatie bespreekbaar maken waarin sprake is van onveiligheid. We zijn dan een luisterend oor, vragen naar welke hulpbronnen een kind om zich heen heeft en stimuleren het kind om het bespreekbaar te maken met iemand waar hij of zij zich goed bij voelt. We delen deze informatie ook met de verantwoordelijken op de plek waar we zijn, altijd in overeenstemming met het kind! Het is nooit leuk om te horen wat een kind meemaakt, zeker als er sprake is van kindermishandeling. Maar we weten ook dat dit nooit zomaar gebeurt, er is iets aan de hand waardoor het de ander nu niet lukt om te doen wat nodig is. Het is dan ook veel belangrijker om samen na te denken over wat kan helpen. Wij zijn er niet om te oordelen, dat helpt het kind ook niet. Wij willen betekenisvol zijn door ervoor te zorgen dat het kind zich gezien en gehoord voelt en door samen na te denken wat helpend kan zijn in de situatie. Het is dan ook heel fijn dat wij een puzzelstukje mogen zijn naar de oplossing.”
Een veilig en liefdevol thuis
“Wij willen aansluiten bij de behoefte van het kind en de mensen daaromheen om ervoor te zorgen dat de kinderen krijgen wat zij nodig hebben. Een veilig en liefdevol thuis waarin zij zich gezond kunnen ontwikkelen. Dit doen wij op veel verschillende manieren.” Naomy: “Ik zet met CARE-FREE mijn professionaliteit en ervaringsdeskundigheid in om het verschil te kunnen maken met gastlessen, voorlichtingen, trainingen en workshops voor zowel kinderen als volwassenen. Ik hoop dat ik een voorbeeld mag zijn met mijn eigen ervaring: ook al maak je veel mee, dit bepaalt niet wie je bent. We moeten lief zijn voor elkaar en er voor elkaar zijn. Wanneer je je écht gezien en gehoord voelt geeft dit kracht en kun je toewerken naar een oplossing en die is er altijd!”
Wat een toevallige ontmoeting teweeg kan brengen
Bij een cursus ontmoet Chantal een bijzondere Ghanese dame. De twee raken in gesprek. De vrouw gaat een modeshow presenteren in Parijs. Ze vertelt enthousiast over een klein kledingwinkeltje in Maastricht waar ze schoenen kan krijgen die passen bij haar presentatie-outfit. Chantal biedt haar een lift aan en gaat mee naar de winkel, Dress for Success. Wat haar meteen opvalt aan de winkel is de hartelijke ontvangst. “Het voelt als een warm bad als je binnenkomt bij Dress for Success Maastricht. Nog steeds ontroert het me hoe mensen hier twijfelend de drempel overkomen en na afloop van het traject gesterkt en met veel meer zelfvertrouwen vertrekken.”
De presentatrice van de modeshow blijkt een oude “kleedklant”. Chantal wordt voorgesteld aan de aanwezige dames en is zó gecharmeerd van de organisatie dat ze spontaan plaatsneemt in het bestuur. Eerst als bestuurslid en sinds twee jaar als voorzitter.
Wat is Dress For Success Maastricht?
Dress for Success Maastricht is een non-profit organisatie die gerund wordt door vrijwilligers. De kleding in de winkel is afkomstig van donaties uit het bedrijfsleven en van particulieren. Bij de keuze van de kleding word je geholpen door vakkundige mensen. Zonder prijskaartje ga je samen op zoek naar een set kleding waarmee je voor de dag kunt komen. Letterlijk alles wordt uit de kast getrokken om jou een zo goed mogelijke indruk te laten maken bij je sollicitatie, kennismaking of pitch. Je krijgt niet alleen passende kleding, maar ook advies!
Voor wie is Dress for Success Maastricht?
Voor werkzoekenden, mensen met een uitkering of minimum inkomen die op zoek zijn naar vrijwilligerswerk, een stageplaats, als je participatie deelnemer bent of wanneer je start als Zzp’er of je dient te presenteren voor een nieuwe opdracht. Iedereen vanaf 16 jaar is welkom.
Zij werken samen met Coffee & Work en geven de workshop ‘Gezien worden’
De workshop bestaat uit 4 bijeenkomsten. In kleine groepjes ga je aan de slag met alles wat te maken heeft met ‘jezelf presenteren’. Professionals uit het vak (kleding, haren, make-up) en begeleiding van een medewerker van Coffee en Work helpen je om je kwaliteiten zichtbaar te maken. “Iedereen heeft iets moois in zich en dat brengen we naar voren.” Benieuwd naar de workshop? Meld je dan vooral aan!
Het is meer dan kleding
Weer mee kunnen doen in de maatschappij, uit de armoede komen en economisch zelfstandig worden. Daar wil Dress For Success Maastricht je graag bij helpen. Maar als je alleen maar een uitkering of een minimum inkomen hebt valt het niet altijd mee om je voor het sollicitatiegesprek representatief te kleden. De kans op ‘een goede eerste indruk’ kan daardoor worden gemist en dan gaat de baan naar een ander. Dress for Success Maastricht is er juist voor deze mensen. De winkel is gevestigd in Maastricht en kleedt klanten uit heel Limburg. In de praktijk blijkt onze aanpak voor veel mensen een uitkomst. Klanten vertellen dat ze door adviezen en de kleding van Dress for Success Maastricht met meer zelfvertrouwen solliciteren en hierdoor sneller dan ze dachten een leuke baan hebben gevonden.
Biografie Chantal
Chantal heeft professionele kennis en ervaring op het gebied van Marketing & Communicatie, Event organisatie, Gastvrijheid, Coachend leidinggeven, en Verandermanagement. Haar ervaring gebruikt ze bij projecten en evenementen.Ze gelooft erin om je openstellen voor anderen. Eerst op te lossen wat opgelost moet worden door verhalen aan te horen en pas dán te kijken waar je bij kunt helpen. Door oprecht aandacht te hebben voor mensen kun je ze met elkaar verbinden.Het leveren van waarde voor klanten en het optimaal benutten van de talenten van medewerkers staat bij haar voorop.
‘Laat je helpen, sociale wetgeving is ingewikkeld!’
Rob Gubbels geeft gratis advies bij vragen over arbeidsongeschiktheid, arbeid en ziekte.
Na een rijk arbeidsverleden waarin de thema’s: werk, langdurig ziek zijn en her-integreren centraal stonden staat Rob nu als vrijwilliger voor anderen klaar. Hij wil zijn kennis en opgedane ervaring niet verloren laten gaan. Rob weet als geen ander dat ieder verhaal op zich staat en dat mensen vaak in de knoei komen omdat ze de middelen en kennis niet hebben om goed voor zichzelf op te komen.
“Liever te vroeg voor advies dan te laat voor een bezwaar!”
Bovenstaand wil Rob op voorhand benadrukken. “Als je niet op tijd reageert dan beginnen de problemen. Zorg dat je er op tijd bij bent als je een beschikking ontvangt waar je het niet mee eens bent. Je moet echt binnen zes weken reageren. Dat staat duidelijk in de brief die je ontvangt. In de praktijk zien we echter dat het vaak niet gebeurt. Brieven worden niet goed gelezen maar bezwaar maken kun je alleen in die aangegeven periode en dat moet formeel gebeuren. Inhoudelijk kun je er later nog een draai aangeven. Nog beter is het om je van tevoren te informeren over hoe een beoordeling werkt en waar je rekening moet houden.”
Samenwerking met Sociaal Team Plus werkt
De spreekuurhouders werken samen met het Sociaal Team Plus Maastricht in Malberg. Dat leidt in Malberg tot goede resultaten. Het team is actief op vele fronten en verwijst mensen door naar het spreekuur. Dat werkt prima. Op het spreekuur wordt uitgelegd hoe een procedure tot stand is gekomen en of er iets aan te doen is. Daar wordt ruim tijd voor uitgetrokken soms met meerdere personen. Goede uitleg kost namelijk tijd maar zorgt ook voor meer begrip en minder bezwaren. Het levert succesverhalen op.
Een kort een voorbeeld:
Een vrouw van 56 wordt door de gemeente verwezen. Door haar lage IQ heeft ze nooit gewerkt en valt ze onder de participatiewet. Voor haar is een Wajong aangevraagd en toegekend. Omdat haar dochter bij haar woont is ze kostendeler. De Wajong kent geen kostendelersregeling maar in de participatieregeling waar ze voorheen onder viel wél. Hoewel de uitkering gelijk blijft heeft ze heeft geen last meer van de kostendelersregeling. Dat maakt voor haar een belangrijk verschil.
De meeste verhalen zijn complex. Er gaan hele worstelingen aan vooraf. Daarbij kunnen we helpen. We kijken mee door de bril van de cliënt waardoor mooie dingen kunnen ontstaan zoals advies over het kunnen volgen van een opleiding, het helpen vinden van een stageplek met uitzicht op een dienstverband. Of mensen met een uitkering advies geven over actief blijven als vrijwilliger. De spreekuurhouders mogen daarbij gebruik maken van het grote netwerk van Burgerkracht Limburg.
Wie is Rob?
Rob is inmiddels 75 jaar en was o.a. als arbeidskundige werkzaam bij de sociale werkvoorziening ZOL bedrijven in Heerlen en de gemeenschappelijke medische dienst.
Hij verrichtte beoordelingen en begeleide mensen naar passend werk. Hij was manager arbeidsintegratie bij het UWV en regiomanager arbeidsintegratie bij arbeidsvoorziening. Ook met zijn eigen bedrijf “Solume” hield hij zich bezig met re-integratie. Hij is gedreven omdat het ertoe doet!
Wil je meer weten over spreekuurhouders en waar in Limburg er spreekuren zijn? Bekijk de pagina over spreekuren in Limburg.
Ieder kind heeft het recht op een veilige en zorgeloze jeugd. Toch krijgen jaarlijks meer dan 119.000 jongeren te maken met kindermishandeling. Tijdens de week tegen kindermishandeling, van 14 t/m 20 november wordt hier meer aandacht voor gevraagd.
Op 17 november geeft Naomy Rojnik, Initiatiefneemster CARE-FREE, een lezing over het lesmateriaal CARE-FREE. Hoe kan de app ingezet worden in de klas? Wat is er nog meer nodig om kindermishandeling bespreekbaar te maken?
In de game-app ‘MiroCares’ delen Milan, Milou en Mila hun verhaal. Samen staan we stil bij de betekenis van kindermishandeling en wat je kunt doen als je je zorgen maakt.
Ben je benieuwd naar het verhaal van Naomy en wil jij meer weten over het bespreekbaar maken van kindermishandeling? Meld je aan! Er zijn een beperkt aantal plaatsen.
Waar: Burgerkracht Limburg, Mercator 1 in Sittard
Wanneer: 17 november van 13.00 tot 16.00 uur.
Meer weten over CARE-FREE? Lees meer informatie.
Ivo Gijsen ‘Met onze kennis sta je sterker!’
Hij geeft gratis advies bij vragen over arbeidsongeschiktheid, arbeid en ziekte
Ivo Gijsen is een van onze spreekuurhouders in Maastricht-Heuvelland. Hij zet zich een aantal uren per week vrijwillig in om mensen die vragen hebben over arbeidsongeschiktheid, arbeid en ziekte te helpen en advies te geven. Hij heeft alle kennis in huis over de complexe regelgeving. In zijn dagelijks leven is hij werkzaam als jurist bij KampsVanBaar Advocaten in Sittard met als expertise; juridische aspecten rondom ziekte, arbeidsongeschiktheid en zorg.
“Had ik het maar eerder van jullie spreekuur gehoord…”
Dat is wat ik vaak hoor. En dat is jammer. We worden minder goed gevonden dan voorheen terwijl ik bij mijn werkgever juist een toestroom zie aan cliënten uit dit veld. Dat geeft aan dat er genoeg te doen is. Maar dat mensen ons niet weten te vinden. En dat moet veranderen. Het WAO-WIA spreekuur is gratis en een helpend voortraject waar je je voordeel mee kunt doen. We hebben meerdere spreekuurlocaties in Maastricht Heuvelland. Je kunt vrijblijvend langskomen. Op de website vind je onze locaties en waar je wel of geen afspraak hoeft te maken.
“Ik probeer niet alleen vanuit een juridisch oogpunt te adviseren maar vooral te kijken hoe ik iemand in een breder perspectief verder kan helpen richting toekomst. Mijn motto: “Ik kan niet garanderen dat ik iedereen kan helpen maar doe daar wel mijn uiterste best voor. Ik laat je niet zomaar los…”
Hoe gaat de dienstverlening in zijn werk
Bij het vrijwilligersspreekuur werken mensen die een lijntje/achtergrond hebben met het sociaal domein. Denk bijvoorbeeld aan oud-UWV-medewerkers, arbeidsdeskundigen of, zoals ik, met een juridische achtergrond. Allemaal ervaren mensen die weten hoe het eraan toegaat bij medische keuringen. Er is behoorlijk wat expertise bij de vrijwilligers. Vanuit deze gedachte wordt geprobeerd om mensen te helpen.
Je kunt met heel veel vragen bij ons terecht
We helpen mensen met veel verschillende vragen. “Krijg ik wel of niet een uitkering voor arbeidsongeschiktheid? Wat kan ik het beste doen bij moeilijkheden met mijn werkgever?”
We bieden ook hulp als je bezwaar wilt aantekenen bij een WIA-keuring. We gaan bijvoorbeeld met je mee als je dit wil, zodat je sterker staat. We bieden de ondersteuning die gevraagd wordt en kijken altijd mee wat er het beste is voor de cliënt.
In de praktijk zien we dat cliënten ons te laat vinden. Dan is er al een heel dossier opgebouwd. We kunnen dan een bezwaar aantekenen zodat er een volledige heroverweging plaatsvindt en ze opnieuw naar je dossier kijken. Maar dan nóg blijft het lastig. Het is daarom echt van belang om ons in een zo vroeg mogelijk stadium aan te haken zodat je deskundig advies inwint en kijkt hoe je de zaak dan aanvliegt.
We helpen ook mensen in de bijstand
We staan ook voor je klaar bij verschillende bijstandskwesties, vragen over toeslagen, Wmo en de daarbij benodigde voorzieningen. Daarnaast hebben we mede via Burgerkracht Limburg een breed netwerk zodat we effectief kunnen doorverwijzen. Maar we geven niet alleen advies maar bieden ook een luisterend oor. Mensen willen vaak hun verhaal kwijt, hebben behoefte aan ventileren en dat kan natuurlijk ook. Het is niet altijd zo dat er juridisch advies nodig is maar er is ook sociaal een behoefte.
Wie is Ivo Gijsen
Is gedreven, proactief en nauwkeurig. Als vrijwilliger bij de Wao/Wia groep Maastricht & Heuvelland komen deze eigenschappen goed van pas. Ivo is 26 jaar, afkomstig uit Doenrade studeert in 2020 af aan Zuyd Hogeschool Hbo-Rechten te Sittard. Hij haalde zijn Bachelor of Laws. Praktijkervaring doet hij op tijdens zijn studie in de advocatuur en juridische dienstverlening. Voor zijn Pre-master en Master aan de Radboud Universiteit te Nijmegen verbreedt hij zijn juridische kennis en vaardigheden en verdiept zich verder in het sociaal zekerheidsrecht. Zijn werk doet hij met veel passie en plezier waarbij het belang van de cliënt altijd voorop staat. Persoonlijk contact is voor hem erg belangrijk, en daarnaast veelvuldig telefonisch of e-mail contact met cliënten.
De Ontmoetingswinkel Heerlen Noord, gelegen aan de Wannerstraat deed in maart mee aan: het project: ‘Empower jouw initiatief!’ Burgers bedenken, wij schenken! “Een van de vrijwilligers leek het leuk om mee te doen, want: ze had een plan”, vertelt Aalt Fikse, pionier Limburg bij het Leger des Heils.
De Ontmoetingswinkel
Het woord zegt het eigenlijk al. Bij de Ontmoetingwinkel gaat het om twee dingen: de ontmoeting en de winkel. De winkel is in dit geval ondersteunend en dient om mensen op een eenvoudige manier de drempel over te helpen. Als je een plek hebt waar je elkaar ‘slechts’ ontmoet, rijzen er al snel vragen. Waar is het voor? Voor wie is het? Is het wel wat voor mij? Wanneer je een winkel hebt, lopen mensen gemakkelijk binnen. Er hangen kleren, staan schoenen. Je kijkt wat rond, raakt met elkaar in gesprek en neemt misschien de tijd voor een kopje koffie. Zo komen gesprekken op gang en begint de ontmoeting. “Hoe is het met jou? Wanneer iemand je vriendelijk benaderd, laat voelen dat hij je werkelijk ziet en tijd voor je neemt, komen zaken naar voren. Dingen waar men zelf geen raad mee weet, waarbij hulp welkom is maar waar niet makkelijk om gevraagd wordt. Mensen hebben vaak weinig contacten. De contacten die ze hebben zijn meestal een vluchtig van aard. Er komt wel een thuis- of poetshulp langs. Maar er is geen tijd voor langere gesprekken, terwijl die behoefte wel bestaat. Er zijn ook praktische hulpvragen die uit de verhalen naar voren komen. Want, wat er ontbreekt is aandacht, oprechte aandacht. Mensen die in je geïnteresseerd zijn en vragen: “wat heb je meegemaakt of waar maak je je zorgen over? Dáár gaat het in de Ontmoetingwinkel om, contact leggen en er ook buiten de Ontmoetingwinkel mee verder gaan. Ja, eenzaamheid speelt hier zeker een hoofdrol.”
Een koffiefiets en een vrijwilliger met sterke kuitspieren
Het plan was, om naast de Ontmoetingwinkel, de wijk in te gaan met een elektrische “koffie(bak)fiets”. Elektrisch omdat er in Zuid-Limburg nogal wat heuvels getrotseerd moeten worden. Om met die fiets mensen te bereiken die niet in de winkel langskomen. Wat verder in de wijk wonen. Met de fiets kunnen ook deze mensen gevonden worden door “langs te fietsen”, ze op straat aan te spreken met een kop koffie en een koekje. Op die manier kun je ze alsnog attent maken op de Ontmoetingwinkel. De koffiefiets gaat erop uit. Er wordt contact gelegd met mensen die dat zelf moeilijk vinden. Voor wie een ontmoeting iets kan betekenen. Aalt: “de hoofdprijs hebben we jammer genoeg niet gewonnen. Dus een elektrische wordt fiets wordt het niet. Maar we zijn ook blij met de deelnameprijs. Dan wordt het maar een gewone fiets met versnellingen en een vrijwilliger met sterke kuitspieren!”
Voorbeelden uit de praktijk en waarom het (niet) werkt
Geconstateerd wordt dat veel mensen eenzaam zijn. Daar zijn statistieken en inmiddels voldoende cijfermateriaal over. Maar als je op de plekken komt waar mensen welkom zijn zoals bijvoorbeeld in buurthuizen dan zitten deze niet bepaald overvol. Dat staat haaks op de cijfers van het aantal eenzame mensen. De conclusie is dat mensen wel eenzaam zijn maar er niet voor uitkomen. Schaamte speelt daarbij een rol, men wil niet moeilijk doen, maar dankbaar zijn voor wat ze wel hebben. 1 op de 4 mensen voelt zich eenzaam en een op de 10 mensen voelen zich zelfs extreem eenzaam maar komt daar niet voor uit.
Het ideale plaatje
“Hoe het ideale plaatje eruitziet in deze context? Aalt Fikse heeft vijftien jaar in Suriname gewoond. Het leven speelt zich daar veelal af op straat, de mensen kennen elkaar. Het weer leent zich daar natuurlijk ook beter toe. Hier in Nederland is dat anders. Het is wel een sociaal land maar je vindt elkaar minder gauw. Wat mooi zou zijn is wanneer er in elke straat van elk dorp of stad één huis dat openstaat. Waar je gewoon binnen kunt lopen. Waar je welkom bent, binnen kunt lopen en gewoon je je verhaal kunt doen.
