Cultuurtuin Peel en Maas – ‘Kinderen moeten kind kunnen zijn’

José en Pieter krijgen het idee als ze langs een openluchttheater fietsen. Beiden zijn enthousiast. Zoiets willen ze ook opzetten. Een onderbuikgevoel waar ze naar luisteren. José is opgegroeid op een kampeerboerderij. Als kind leert ze hoe leuk het is wanneer je uit je comfortzone wordt gehaald. Goed voor je creativiteit en ontwikkeling. Dát wil ze kinderen én volwassenen laten meemaken. Ze hebben er de ruimte voor. Midden in de natuur maken ze een speelse, magische plek waar je je kunt uitleven. Een kleinschalig project, dat uit het hart van mensen komt. Het programma is afwisselend. Alles mag en kán gebeuren. Van theateroptredens, muziek van eigen bodem, poppenkast, pizza bakken, houtbewerking, graffiti, droppings, houtbewerking tot een circus.

Het Kernteam
De twee initiatiefnemers vormen samen met Heidi Jacobs en Simone Loozen het kernteam van de Cultuurtuin. Ze delen hun ideeën met Simone en Heidi. Ompraten is niet nodig want ze zijn meteen enthousiast. En zij niet alleen. Een vaste kring gepassioneerde vrijwilligers helpt mee. Het initiatief ontstond uit een ideaal: ‘Kinderen moeten kind kunnen zijn.’ Bij ons krijg je iets moois aangereikt wat je verder kunt ontwikkelen of misschien zelf hebt onthouden uit je eigen kindertijd. Vanaf het begin was er veel enthousiasme voor ons project en nog steeds want we groeien!

Plezier en vrijetijdsbesteding

Het kernteam deelt een levensvisie. Een gezamenlijke kijk op het leven. We kennen elkaar al lang. Voor ons is het gemakkelijk om samen te werken, want we weten van elkaar hoe we zijn. Dat laten we aan de buitenwereld zien: zo willen we het, zo doen we het, zo hebben we plezier! Het spreekt mensen aan dus ja, het werkt.

Geen plan hebben is ook een plan

Wordt er dan niets concreet gepland? Er wordt even hartelijk gelachen. “Dat hebben we geprobeerd. Bij ons werkt dat niet. We laten het vooral gebeuren vanuit het doen. We zijn ooit gestart via het programma: ‘Samen voor de Buurt’. Met hulp van de RegioBank Beringe is een crowdfunding voor de buurt opgestart. Zes weken lang hebben we iedere week een andere activiteit opgezet. Daarvoor hadden we een plan nodig. In grote lijnen is dat de basis van wat we nog steeds doen. Het verschil is dat dingen nu meer spontaan ontstaan. In het begin organiseerden we alles zelf. Dat doen we nog steeds, maar andere mensen denken nu met ons mee. Ze komen spontaan met ideeën, waardoor onze rol niet alleen organiserend, maar vooral faciliterend wordt. Natuurlijk is er weleens een spanningsboog tussen plannen en de praktijk. Maar het echte ‘regelen’ gebeurt op het moment dat we samen zijn. Omdat de omgeving meedoet gaat het bijna organisch. Je merkt na verloop van tijd wat je nodig hebt. Iedereen vindt bijna automatisch een weg. Zeker nu we al een poosje actief zijn. Het ‘laten stromen en vooral niet moeten’ gaat ons goed af. Het hoeft ook niet perfect te zijn. 

Het Tutti Frutti bos – ‘Het leven is pas echt leuk als je meedoet’

Met de donaties uit de crowdfunding is onder andere het Tutti Frutti fruit- en notenbos aangelegd. Jong en oud heeft meegeholpen om dit bos aan te planten. Dat is op zich al een activiteit. “Het lijkt ons heerlijk om straks in de buitenlucht samen te genieten van zelfgemaakte lekkernijen. Van fruit en noten die je zelf mag oogsten en verwerken. Kookworkshops geven, want de oogst is uiteindelijk bedoeld voor mensen in de regio. Je mag ervan genieten als je wilt én meedoen aan activiteiten”. 

Groeikr8 en ‘de wet van de vrije voeten’

Ons initiatief werd uitgekozen om mee te doen. We kregen Leike Peeters als inspirerende coach en ontvingen een boost aan informatie. Hierdoor leerden we (nog) beter samen te werken en ons doel scherper te krijgen. Weten wat je in huis hebt, je bewust zijn van wat er ontbreekt en waar dus nog behoefte aan is. Zoals afwisselend leiding nemen, maar ook kunnen delegeren en dan achterover durven leunen”.

‘De wet van de vrije voeten’

“Voorheen waren we gefixeerd op hoe we vrijwilligers aan moesten trekken, hoe we met ze moesten omgaan. Dat doen we niet meer. We doen het zoals we het zelf voor ogen hebben. Mensen die met ons mee willen doen komen vanzelf, en gaan weer als ze het niet meer mee willen doen. ‘De wet van de vrije voeten’ zo noemt José dat.

De controle kunnen loslaten. Dat is iets wat Groeikr8 ons duidelijk heeft gemaakt”. 

Een geschenk uit de hemel

“Onlangs is hier in de buurt een COA-locatie geopend. De mensen die hier wonen raakten betrokken bij onze activiteiten en helpen nu mee in de tuin of helpen met opzetten en opruimen van voorstellingen en workshops. Daarin zijn ze heel actief. In de Cultuurtuin komen verschillende nationaliteiten bij elkaar. Wanneer je van alles samendoet voelt het meer en meer als één cultuur omdat er verbinding ontstaat met de Nederlandse cultuur. Ze denken ook met ons mee. Vertellen hun eigen verhalen bij de wereldkaart en bieden internationale dans- en kookactiviteiten aan. Een geschenk uit de hemel – voor hen, maar ook voor ons – dat ze hier terecht zijn gekomen.Misschien heeft het zo moeten zijn…