Ervaringsverhaal Miryam over seksueel misbruik

De weg naar beter, is niet altijd makkelijk, gaat met vallen en opstaan en lijkt soms onhaalbaar, maar geef nooit op!

Ik maakte mee dat wij tijdens mijn kinderjaren veel op bezoek gingen bij familie en dan speelde ik met mijn neefjes en nichtjes. Mijn neef (18+) vroeg wel eens of ik met hem boven wilde spelen met zijn spelcomputer. We speelden dan ook wel eens ‘vadertje/moedertje’. Op die momenten raakte hij mij wel eens aan op plekken waar dat niet gepast was. Ik voelde me vertrouwd bij hem en had geen idee dat wat er gebeurde niet gepast was. Ik dacht dat anderen dit ook deden met elkaar tijdens het spelen van ‘vadertje/moedertje’. Daarna zei hij vaak: ‘Miryam wel tegen niemand zeggen hé!’.  

Toen ik ouder werd, waren er wel eens momenten dat ik heel erg schrok van wat er gebeurde. Ik vroeg mij toen steeds meer af of wat er gebeurde wel oké was. Ik kan me herinneren dat er een situatie was waarin ik samen met hem achterbleef nadat mijn neefjes en nichtjes naar beneden gingen. Hij wilde dat ik toen langer bleef en met hem zou knuffelen. Ik wilde dat niet, maar hij hield mij tegen door me vast te houden. Ik heb hem toen van mij afgeduwd en ben naar beneden gerend. Ik ben toen naar mijn moeder gegaan, en heb haar hand stevig vastgepakt. Ik denk niet dat mijn moeder toen in de gaten had wat er op dat moment gebeurd was. 

Omdat ik steeds weer met hem ging spelen had ik het gevoel dat ik het zelf schuld was en schaamde ik me heel erg voor wat er gebeurde. Ik heb altijd geleerd om respect te hebben voor oudere mensen. Hierdoor ben ik nooit tegen mijn neef ingegaan als hij mij vroeg om te spelen of langer te blijven. Ik dacht dat praten hierover zou zorgen voor ruzie en dat ik de schuld ervan zou krijgen. Ik had niet het gevoel dat ik erover kon praten. 

Toen ik 15 jaar was zag ik een tv-programma over seksueel misbruik en kwam ik erachter dat wat mij overkomen is niet had mogen gebeuren. In die periode waren er thuis veel ruzies en voelde ik me niet gezien en gehoord. Ik kan mij herinneren dat als ik iets over mijzelf vertelde, mijn moeder vaak zei: ‘wat heb jij nou meegemaakt om over te zeuren!?’. Ik vond dit niet fijn, maar ik wist dat er veel aan de hand was en het mijn moeder daardoor niet lukte om te luisteren. 

Uiteindelijk heb ik erover gepraat met iemand van school die ik vertrouwde. Zij heeft er samen met mij voor gezorgd dat er hulp kwam van een schoolmaatschappelijk werker. Ik was bang dat er dingen gingen gebeuren die ik niet wilde, maar vond het ook fijn dat er hulp kwam. Ik heb er daarna ook met mijn moeder over gepraat. 

Ook nu vind ik het weleens lastig wat ik heb meegemaakt maar weet ik hoe ik ermee om kan gaan. Ik heb fijne mensen om mij heen die voor mij klaarstaan en door (EMDR) therapie gaat het goed met mij.  

Het had mij kunnen helpen als iemand mij had gevraagd hoe ik mij voelde, mij had verteld dat het goed zou komen en had verteld dat het niet mij eigen schuld was. De app CARE-FREE had mij ook kunnen helpen. Als ik eerder had mogen ontdekken dat wat er gebeurde niet oké was, had ik er misschien sneller over kunnen praten met iemand die ik vertrouwde of had ik anoniem kunnen bellen of chatten met een hulpverlener. Hierdoor had ik mij niet zo alleen hoeven te voelen.  

Ik zou iedereen willen meegeven dat het niet altijd een makkelijke weg is om hulp te vragen en het soms misschien wel onmogelijk lijkt. Blijf toch zoeken naar iemand waar jij je goed bij voelt en waar jij je verhaal mee kunt delen. Je hoeft het niet alleen te doen! Samen kun je tot een oplossing komen en die bestaat altijd.  

Om de privacy te waarborgen zijn alle persoonsgegevens in dit ervaringsverhaal geanonimiseerd.