Als je iets doet, doe het dan met passie. Anders heeft het geen zin!

Hakan Ortak – een jongerenwerker die verbindt
Als je iets doet, doe het met passie anders heeft het geen zin…
Hakan is 49 jaar en al meer dan 12 jaar jongerenwerker bij Synthese. Hij heeft Turkse roots, maar voelt zich ook een echte Limburger. Uit Venray, want dáár is hij geboren en getogen. Met zijn vrouw Eda heeft hij twee kinderen: Kaan en Ela. In het weekend helpt Hakan zijn vrouw Eda in haar specialiteitenrestaurant. Ze hebben beiden een passie. Voor Eda is dat koken en voor Hakan het helpen van jongeren. Vooral diegenen die niet gezien dreigen te worden. Hun leven weer op de rails te krijgen en een toekomst opbouwen. Dat is zìjn ding. Hoe? Door vooral goed naar ze te luisteren en ze serieus te nemen. Samen kijken naar wat kan. Soms lukt dat door ze een baan te geven in het restaurant van Eda. Een mooie combi toch?

Be YOUng – Jongeren koken voor ouderen 
“Op het event Be YOUng van Burgerkracht Limburg vertelde ik over het project ‘Jongeren koken voor Ouderen’. Ouderen krijgen een maaltijd waaraan een activiteit is gekoppeld. Die maaltijd wordt gemaakt en geserveerd door jongeren. Ze worden daarbij begeleid door vrijwilligers. Jong en oud ontmoeten elkaar op deze bijzondere manier. Dat helpt tegen de eenzaamheid waar ouderen vaak mee kampen. De jongeren leren bij dit project om te koken, te plannen en samen te werken. Een win-win situatie. Het streven is dat dit wekelijks gaat gebeuren, dat ouderen op termijn mee gaan koken en vrijwilligers het project uiteindelijk zelfstandig voortzetten.”

Denken buiten de lijntjes kan soms veel opleveren
Jij maakt je hard voor talentontwikkeling bij jongeren. Vertel er eens iets over. “Klopt. Dat komt vaak door toeval tot stand. Zo ontmoette ik bij een inloopavond Oussama Tajjiou. We raakten in gesprek over school. Daar werd hij absoluut niet serieus genomen. Hij kreeg de kans niet om zichzelf te ontwikkelen. Hoe hard hij dat ook probeerde. Hij zocht hulp bij leerkrachten en probeerde erover te praten, maar behalve een hoop frustratie en onzekerheid leverde het niets op. Hij zou een te laag niveau hebben en kreeg niet de mogelijkheid om te participeren in zijn eigen ontwikkeling. Hij werd hierdoor belemmerd en bleef in een spiraal hangen. Hij kreeg niet de kans van school om zichzelf te ontplooien. Hierdoor waren er weinige mogelijkheden voor hem. Hij raakte voornamelijk gefrustreerd dat hij niet serieus werd genomen en niet gebruik kon maken van zijn krachten. Toch voelde hij intuïtief dat hij meer kon en met hulp van Hakan bewees hij ook dat hij het wèl kon. Maar er ging een onnodig lange en moeizame weg aan vooraf. Die leidde van helemaal onderaan de ladder naar het mbo- en het hbo waar hij nu met succes een opleiding tot lerarenopleiding volgt. Tevens is hij nu ook werkzaam als docent en coach binnen het mbo, hij begrijpt de doelgroep door zijn verleden helpt hij studenten door hen wel een eerlijke kans te bieden in de maatschappij. De gebeurtenissen die hij in het verleden heeft meegemaakt, heeft ervoor gezorgd dat hij het onderwijs in is gegaan. Hij wil graag de doorslag maken om kwetsbare jongeren te ondersteunen, hij begeleidt hun individueel in hun persoonlijke route en investeert in de relatie met studenten. Tevens heeft Oussama de afgelopen jaren niet stilgezeten, hij heeft een eigen beveiligingsbedrijf opgericht genaamd ‘Solar Security’ hiermee ondersteunt hij jongeren in het behalen van hun mbo-diploma en biedt ook een baan en doorgroeimogelijkheden voor kansarme jongeren. Volgens Oussama is het motto van zijn bedrijf niet alleen om veiligheid aan particulieren te garanderen en waarborgen. Maar ook een bedrijf dat de talenten van jongeren prikkelt en uitdaagt. Uiteindelijk gelooft hij in de kracht van jongeren, zij zijn tot slot ‘‘de toekomst’’ het zijn ruwe diamanten die nog geslepen moeten worden. Eenmaal geslepen dan komen de talenten tot zijn echte recht. Dit had ook heel anders kunnen aflopen. Of dat te voorkomen is? Dat is een moeilijke vraag. In dit geval ben ik naar diezelfde school teruggegaan. We hebben erover gesproken. Nú zijn ze trots op de groei die Oussama heeft doorgemaakt, maar daar hebben ze zelf geen aandeel in gehad. Ik probeer hen dat niet te verwijten maar juist bespreekbaar te maken en bewustzijn te creëren zodat er in de toekomst beter mee om wordt gegaan.

Soms moet je ook op je gevoel durven afgaan en denken: “Dit zou kunnen lukken. Laten we het proberen!”
De maatschappij is verhard. Jongeren lijken minder gezien te worden. Er is onwil, onbegrip maar ook faalangst. Men is bang om risico te lopen of verantwoordelijkheden aan te gaan. Dat is een zwaktebod. Natuurlijk kunnen dingen minder goed uitpakken en moet je proberen risico’s te vermijden. Zelfs met de beste intenties gaat het ook wel eens mis maar dan heb je het wèl geprobeerd. Er is een teveel aan opgelegde wet- en regelgeving. Beperkingen te over. Maar soms moet je ook op je gevoel durven afgaan en denken: “Dit zou kunnen lukken. Laten we het proberen!”

Lijntjes uitgooien
Opvoeden is altijd een issue, maar bij veel kinderen uit gebroken gezinnen lukt dit niet. De problemen zijn breed en complex. Dan hebben ze andere mensen nodig die helpen. Er wordt gauw door één oordelende bril gekeken maar zo simpel is het niet. Als hulpverlener moet je creatief zijn. “Ik liep eens in de avond eens langs een speeltuin. Daar zaten jongeren te blowen. Ik erop af, maar ze hadden al meteen die blik in hun ogen van: ‘laat ons met rust’. Dat doe ik dan ook. Ik vertel alleen wie ik ben, wat ze aan mij kunnen hebben en waar ze me kunnen vinden. Zes maanden erna staat er dan ineens een jongen bij het restaurant voor de deur. Ik herkende hem niet eens meer. Maar hij herinnerde zich mij nog wel. Suïcidaal, maar gelukkig is het ook met hem goed gekomen. Dat gebeurt natuurlijk niet altijd.”

Jongeren zijn vaak al bij zoveel instanties geweest. Steeds opnieuw moeten ze hun verhaal vertellen en worden ze van hot naar her verwezen. Een mens die ze diep in de ogen kijkt en hulp aanbiedt.
Dat werkt vaak veel beter.